Ακούστε το άρθρο στο Spotify:
Του Ζώη Μαρίνου
Και φυσικά συμβαίνει ό,τι μονίμως συμβαίνει στη χώρα της λεγόμενης φαιδράς πορτοκαλέας, για να θυμηθούμε και τους παλιούς συντάκτες της έντυπης δημοσιογραφίας.
Η είδηση, το καθιερωμένο «σοκ» των πολλών θαυμαστικών, των καταιγιστικών, φτηνιάρικων και ανερμάτιστων διαδικτυακών τίτλων, η οργή κι η αγανάκτηση, απ’ την Αλεξανδρούπολη έως τον Άγιο Νικόλαο της Κρήτης, κρατάνε τόσο όσο… Και σχεδόν ποτέ παραπάνω.
Κρατάνε όσο ακριβώς κρατάει ένα ξέσπασμα της στιγμής. Μια στιγμή, δηλαδή.
Γιατί αμέσως μετά, μετά την επόμενη εικόνα στο «σκρολάρισμα», ακόμα και μερικοί απ’ τους πιο ευαίσθητους και αλληλέγγυους κοινωνούς ή υποστηρικτές της άποψης που λέει ότι «η οικογένεια μας περιλαμβάνει και τα όποια ζωάκια συμβιούν μαζί μας», παραδίδονται στον ωραίο νιρβάνα της λήθης ή στην απατηλή αίσθηση ότι «το φιλοζωικό καθήκον μου εξαντλείται στο πληκτρολόγιο μου». Και πάμε παρακάτω…
Αλλά, πριν το «παρακάτω», ένα ζωάκι ή πολλά ζωάκια, τα ίδια ζωάκια του «σοκ» που λέγαμε, τα ζωάκια των πολλών θαυμαστικών, του «σοκ» που ξεθύμανε σε φευγαλέα δευτερόλεπτα, τώρα ψυχορραγούν ή εγκαταλείπονται, χωρίς κανείς να ρίχνει φως πάνω τους.
Με μια φράση, τη φράση που το pet-in.gr θέλει να μεταδώσει είναι ότι σ’ αυτή τη χώρα που για πολλούς εκ των εκλεγμένων αξιωματούχων της (κυβερνητικών ή στην Αυτοδιοίκηση) η εκπλήρωση των καθηκόντων τους, των καθηκόντων για τα οποία εκλέχθηκαν, απ’ την επομένη κιόλας της εκλογής τους, μοιάζει στα μάτια τους αγγαρεία και άχθος, κάποιος ή κάποιοι οφείλουν να τούς ταρακουνούν.
Να τους ταρακουνούν και να τους θυμίζουν το αυτονόητο: Καμία υποχρέωση δεν παύει να έχει ισχύ με την απομάκρυνση απ’ την κάλπη. Απεναντίας, τότε ακριβώς αρχίζει να ισχύει η όποια υποχρέωση.
Και αυτό-για τους εκλεγμένους- ισχύει και για τα κατοικίδια και τις αρμοδιότητες τους γύρω απ’ αυτά.
Οπότε, τι; Οπότε, αν αγαπάτε τα ζώα, βομβαρδίστε τους!
Βομβαρδίστε τους με τηλεφωνήματα, με μειλ, με προσωπικές παραστάσεις, με καλαίσθητα και ευφάνταστα πανό, με κάθε πρόσφορο μέσο που συμβαδίζει και συντάσσεται με την δημοκρατική τάξη και ευπρέπεια. Όχι με ακρότητες -κανείς δεν τις θέλει… -αλλά με κινήσεις αποφασιστικότητας που δεν θέλουν να επιβάλλουν αλλά σίγουρα θέλουν να υπενθυμίσουν.
Και να πουν το αυτονόητο.
Αυτό που είναι η συνειδητή ή ασυνείδητη κορωνίδα μας, αυτό που λέει ότι «η οικογένεια μας περιλαμβάνει και τα όποια ζωάκια συμβιούν μαζί μας».
Στην οικογένεια μας, δηλαδή.
Και για την οικογένεια του ο Έλληνας μπορεί να φτάσει στο πιο μακρινό άκρο. Ή μήπως τα παραλέμε;
Βομβαρδίστε τους, λοιπόν.
Γίνετε όλοι, όλοι μας, ο λόγος να θυμηθούμε ότι αυτή η μικρή γωνιά στο μέσο της υδρογείου που μετέδωσε δημοκρατικά ιδεώδη και πολιτισμό στην υδρόγειο, μπορεί να γίνει τώρα, γιατί τώρα είναι ο καιρός, η πρωτοπόρος και στο πεδίο της ζωοφιλίας.
Στο να σωθούν, δηλαδή, πνοές που αναπνέουν. Και έχουν δικαίωμα να το κάνουν!
Τα ζώα που ζουν κοντά μας. Κοντά ή μακριά!
