Του Αντώνη Λιάπη
Το γοερό κλάμα του άγνωστου νεαρού γάτου, ένα βράδυ, 14 μήνες πριν, έξω από το πατρικό μου στην Κομοτηνή, ήταν η αρχή για ένα μακρύ και επώδυνο Γολγοθά. Ήταν πανέμορφος, φιλικός, και απίστευτα αξιοπρεπής ακόμα και μέσα στον μεγάλο του πόνο.
Ακολούθησαν νοσηλείες σε κτηνιατρείο, αλλεπάλληλες ανατάξεις, αλλεπάλληλες, σχεδόν μοιραίες, υποτροπές. Ένα εκκρεμές μεταξύ ζωής και θανάτου. Χάρη στις γεμάτες ενσυναίσθηση προσπάθειες της εξαιρετικής κτηνιάτρου Ειρήνης Σεργκελίδου, τη στιγμή που πιστεύαμε ότι ήταν η τελευταία, κυριολεκτικά τον τραβούσαμε πίσω από το χείλος του θανάτου. Η διαγνωσθείσα λοιμώδης περιτονίτιδα (FIP) είναι θανατηφόρα. Εξαντλήθηκαν όλα τα θεραπευτικά πρωτόκολλα και ο άθλιος νεολογισμός «ευθανασία», με συγκλόνισε για πολλές νύχτες μένοντας ξύπνιος, παλεύοντας με τον εαυτό μου, με φιλοσοφικές αξίες και ανυπέρβλητα ηθικά διλήμματα.
Και εκεί που λες ότι όλα χάθηκαν, γίνεται το θαύμα και η μαυρισμένη ψυχή σου πλημμυρίζει με ένα εκθαμβωτικό φως αναστάσιμης ελπίδας. Η πληροφορία βεβαίωνε για την ύπαρξη ΠΑΝΑΚΡΙΒΟΥ πειραματικού φαρμάκου, μη εγκεκριμένου, το οποίο μετά από περιπετειώδη αναζήτηση το εντόπισα σε φαρμακευτική εταιρεία στην Αμερική.
Ο χρόνος πίεζε, ο Σαλιάρης πέθαινε. Κάθε ώρα που περνούσε τον έφερνε πιο κοντά στο μοιραίο. Εκεί αρχίζει ο δεύτερος κύκλος που σου αλλάζει τη ζωή, εκεί που οι ώρες φαίνονται αιώνες, εκεί που είσαι κολλημένος πάνω στον υπολογιστή, περιμένοντας την μαγική απάντηση: “υπάρχει και θα σου στείλουν το φάρμακο”. Είναι όμως και η στιγμή της απογοήτευσης όταν συνειδητοποιείς ότι είναι αδύνατον να έρθει τόσο γρήγορα στην Ελλάδα.
Τα τηλεφωνήματά μου στα τελωνεία, στο αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος απέβησαν άκαρπα. Κανείς δεν μπορούσε να δεσμευτεί για άμεσο εκτελωνισμό και επιπλέον εάν το άνοιγαν ήταν μάλλον βέβαιο ότι θα το κατασχέσουν, ως μη εγκεκριμένο φάρμακο, χώρια που με προειδοποίησαν για προσωπικές ποινικές ευθύνες εάν αποπειραθώ να εισάγω μη εγκεκριμένο φάρμακο. Τους εξήγησα ότι με νοιάζει να σωθεί μια ζωή και αναλαμβάνω κάθε κόστος.
Ξεσκόνισα παλιά τηλεφωνικά μπλοκ από γνωστούς ελληνοαμερικανούς, από την εποχή που οι γονείς μου ήταν στην Αμερική. Πέρασαν από τότε 40 χρόνια. Κάποιοι αποδήμησαν και οι απόγονοί τους μάλλον με θεώρησαν ως κάποιον επιτήδειο που ανακάλυψε νέες πρωτότυπες μεθόδους … εξαπάτησης!
Στη συνέχεια, αναζήτησα Κομοτηναίους που ζουν στην Αμερική. Βρήκα ελάχιστους, αλλά κανείς δεν υπήρχε περίπτωση να έρθει μέσα στις επόμενες 48 ή 72 ώρες, όσο ήταν το όριο προβλεπόμενης επιβίωσης του Σαλιάρη.
Αποφάσισα να πάω ο ίδιος στην Νέα Υόρκη για να φέρω το φάρμακο. Άλλωστε την έχω επισκεφθεί δύο φορές στο παρελθόν και μου είναι οικεία. Τηλεφώνησα στην Αμερικανική πρεσβεία στο τμήμα εκδόσεων θεωρήσεων εισόδου (βίζας) στην Αθήνα. Κανείς δεν μπορούσε να δεσμευθεί ή να επιταχύνει τόσο γρήγορα την έκδοση βίζας. Και εδώ αδιέξοδο.
Σκέφτηκα την ελληνοαμερικανική εφημερίδα Εθνικός Κήρυξ στην οποία οι γονείς μου ήταν κάποτε συνδρομητές. Από την Αμερική με παρέπεμψαν στα γραφεία τους στην Αθήνα. Η άγνωστη σε εμένα κα Σαρ…, η οποία σήκωσε το τηλέφωνο, χρειάστηκε μάλλον πολύ ώρα για να πειστεί ότι δεν ήμουν κάποιος που της έκανε τηλεφωνική φάρσα. Αφού έδωσα όλα τα διαπιστευτήριά μου, ακόμα και βιογραφικό μου με μέιλ, με μεγάλη ευγένεια, συγκινημένη από το δράμα του Σαλιάρη, δέχθηκε να με βοηθήσει, στέλνοντας μηνύματα σε όλους τους ανταποκριτές του Εθνικού Κήρυκα στην Αμερική, με το ερώτημα εάν πρόκειται να έρθει κάποιος στην Ελλάδα το επόμενο 24ωρο ή 48ωρο. Δυστυχώς λόγω χειμερινής περιόδου δεν βρέθηκε κάποιος.
Ο Θεός ή η θεά τύχη, δεν εγκατέλειψαν τον Σαλιάρη. Το άστρο του, έλεγε ότι θα ζήσει. Μέσα στην μαύρη απελπισία, πληροφορήθηκα από την εταιρεία ότι το φάρμακο υπάρχει και στην Ευρώπη… Για να μην τα πολυλογώ, αφού όλα κύλησαν πραγματικά με κινηματογραφική ταχύτητα (για όσους έχουν δει την ταινία Mission Impossible), σε μία ημέρα, ένα μπουκαλάκι του ενέσιμου φαρμάκου (τουλάχιστον 5 δόσεις) βρέθηκε όχι απλά στη Γαλλία, αλλά στη Θεσσαλonίκη, και την επομένη τα ξημερώματα στο ΚΤΕΛ Κομοτηνής.
Κρατούσα σφιχτά το μπουκαλάκι σαν το μεγαλύτερο θησαυρό του κόσμου. Η ημέρα που ξημέρωνε ήταν υπέροχη, αλλά τα μαρτύρια, δεν επρόκειτο να τελειώσουν.
Ο ελπιδοφόρος κύκλος των θεραπειών του Σαλιάρη άρχισε. Μετά τις πρώτες ενέσεις στην πλάτη, μια απίστευτη μεταμόρφωση με έκανε να πιστέψω ότι τα βάσανα τελειώνουν. Η τρομακτική στοματίτιδα μαζί με τους ενοχοποιητικούς δείκτες παρουσίαζαν μια αξιοθαύμαστη υποχώρηση. Ο Σαλιάρης, μετά από μια σύντομη φιλοξενία της εθελόντριας Νάσιας Μπαξεβάνη, μετακόμισε στο σπίτι της εξαιρετικής φίλης πλέον και συναγωνίστριας στο χώρο της φιλοζωίας κας Σοφίας Μιχαηλίδου, καθηγήτριας αγγλικής γλώσσας, η οποία με απίστευτη ευαισθησία και επιμονή ανέλαβε το τιτάνιο έργο των ενέσεων στη πλάτη του δύστυχου Σαλιάρη. Μέρα με την μέρα γίνονταν όλο και πιο επώδυνες. Από ένα σημείο και μετά, η πλάτη του, ήταν μια τεράστια πληγή χωρίς τρίχωμα. Οι πόνοι ήταν τόσο μεγάλοι ώστε από κάποια στιγμή και μετά χρειάζονταν δύο άτομα για να τον κρατήσουν, καθώς πάλευε ουρλιάζοντας να αποφύγει το ημερήσιο μαρτύριο.
Η Σοφία πορεύτηκε μαζί του μέρα νύχτα, για πολλούς μήνες, ενημερωνόταν από πηγές του εξωτερικού και η τεχνογνωσία που απέκτησε πιστεύω ότι θα βοηθήσει και άλλα γατάκια που θα βρεθούν στην ίδια τραγική κατάσταση.
Ο πρώτος κύκλος των ενέσεων στοίχισε περισσότερο από 1.200 ευρώ, πλέον 400 ευρώ για εξετάσεις που προηγήθηκαν της οριστικής διάγνωσης, αλλά και για όσες πραγματοποιούνταν κατά τη διάρκεια της θεραπείας για να ελέγχονται γενικοί αιματολογικοί δείκτες και εξειδικευμένοι, όπως οι σφαιρίνες, οι οποίες επηρεάζονται από τη λοιμώδη περιτονίτιδα.
Τα δαπάνησα με ΜΕΓΑΛΗ ΧΑΡΑ, αφού κατάφερα να αρπάξω τον Σαλιάρη από τα απλωμένα χέρια του Άδη.
Κάποια στιγμή, δυστυχώς, ο Σαλιάρης παρουσίασε μια δυσεξήγητη και απρόσμενη υποτροπή κάνοντάς με να πιστέψω ότι η σωτηρία του ήταν όνειρο που δεν θα κρατούσε πολύ.
Μεταφέρθηκε εσπευσμένα στην Κτηνιατρική Σχολή του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης, όπου υποβλήθηκε σε εξειδικευμένες εξετάσεις. Εκεί του αφαιρέθηκαν όλα τα δόντια για να καταπολεμηθεί η θηριώδης στοματίτιδα, η οποία του προκαλούσε τρομακτικούς πόνους και τον εμπόδιζε να φάει και να πιει νερό.
Ανέκυψαν, όμως, υποψίες ότι κάτι δεν πάει καλά με την εταιρεία του εξωτερικού καθώς και με την πυκνότητα της θεραπευτικής ουσίας μέσα στην ένεση, η οποία μάλλον «αραιώθηκε», για να υποχρεωθώ σε δεύτερο κύκλο θεραπειών, δαπανώντας ακόμα 1.200 ευρώ, εκτινάσσοντας έτσι τη συνολική δαπάνη στα 3.000 ευρώ. Η απόφαση που πήρα ήταν να αλλάξουμε αμέσως φαρμακευτική εταιρεία και να απευθυνθώ σε άλλη, για την οποία υπήρχε εξαρχής καλή μαρτυρία τρίτων. Πράγματι ξεκίνησε νέος θεραπευτικός κύκλος (δαπανώντας ακόμα 1200 ευρώ), αυτή τη φορά με χάπια, διότι ήταν αδύνατον πάνω στη πλάτη του ζώου να γίνουν επιπλέον ενέσεις. Ευτυχώς, ο Σαλιάρης, άρχισε να συνέρχεται και πάλι, σκορπώντας σε όλους χαρά και ελπίδα.
Τα τελευταία αποτελέσματα δείχνουν μία θεαματική βελτίωση των δεικτών, αλλά υπολείπονται ακόμα των φυσιολογικών τιμών. Είναι απαραίτητη μία μηνιαία παράταση της θεραπείας.
Ενός, όμως, κακού μύρια έπονται. Στην γατοαποικία όπου εμφανίστηκε ο Σαλιάρης πριν από 1,5 χρόνο, ενέσκηψε «επιδημία» λοιμώδους περιτονίτιδας. Δύο από τους μόνιμα σιτιζόμενους αρσενικούς γάτους, οι αδελφοί Ζορό και Μόμπι διαγνώσθηκαν με λοιμώδη περιτονίτιδα. Και ενώ ακόμα χρειάζονται χρήματα για την μηνιαία παράταση της θεραπείας του Σαλιάρη, η οποία μόνο στη νέα φαρμακευτική εταιρεία θα φθασει συνολικά τα 2.500 ευρώ, πρέπει να βρεθούν χρήματα και για τη θεραπεία των νέων ασθενών.
Είναι αντιληπτό ότι είναι αδύνατον, χωρίς, συλλογική βοήθεια να καλυφθούν τα τεράστια ποσά. Και αν ακόμα μπορούσα να τα δώσω, αυτό θα σήμαινε ότι μεγάλες δαπάνες που πραγματοποιώ για σίτιση και θεραπείες δεκάδων αδέσποτων γατών και σκυλιών θα έπρεπε να σταματήσουν. Αυτό δεν μπορεί να γίνει!
Όποιοι επιθυμούν να βοηθήσουν στις θεραπείες του Σαλιάρη, του Ζορό (ή Μπάτμαν) και του Μόμπι, μπορούν να στείλουν μήνυμα για να τους δώσω τον λογαριασμό τα φαρμακευτικής εταιρείας του εξωτερικού (η διαδικασία είναι απλούστατη και γίνεται μέσω πιστωτικής ή χρεωστικής κάρτας) ή το λογαριασμό της κτηνιάτρου κας Ειρήνης Σεργκελίδου στην Κομοτηνή, για τις εξετάσεις που είναι απαραίτητες σε όλες τις φάσεις των θεραπειών.
Θερμές ευχαριστίες εκ των προτέρων και από τους τρεις ασθενείς γάτους, για τους οποίους θα έχετε πλέον τακτική ενημέρωση.
