Μεγάλες προσωπικότητες με “λερωμένα” μυαλά

Της Σταματίας Καλλιβωκά

Τα καλοκαίρια πηγαίνεις για ελεύθερο κάμπινγκ στα νησιά που σου αρέσουν. Τους χειμώνες παίρνεις τα βουνά κάνοντας ορειβασία, τρεφόμενος με οποιονδήποτε καρπό βρεις στο δρόμο σου. Βαθιά σου επιθυμία είναι να έρθεις περισσότερο κοντά στο φυσικό περιβάλλον, με όποια δυσκολία κι αν αυτό ενέχει.

Πηγαίνεις διακοπές αρκετά συχνά σε παραλίες και ξαπλώνεις στην άμμο, κοιτάζοντας την όμορφη θέα. Χαλαρώνεις σε μια καλοκαιρινή αυλή, καλά ασβεστωμένη με πολλά λουλούδια, αφήνοντας τα κουνούπια να σου τσιμπάνε τα άκρα, όσο εσύ ακούς τα τζιτζίκια να λένε ένα ακόμα τραγούδι για τις αλλαγές των εποχών.

Τη χειμερινή σεζόν, όσο εργάζεσαι και πηγαίνουν τα παιδιά στο σχολείο, τείνεις να είσαι καταναλωτής, αγοράζοντας συσκευασίες χάρτινες, πλαστικές, μεταλλικές, χημικά προϊόντα, χημικά φαγητά.

Απομακρύνεσαι ολοένα και περισσότερο από τη φύση σου, όντας αγχωμένος για προθεσμίες που αν λήξουν θα σου επιφέρουν κόστος, για κοινωνικές πρακτικές που αν δεν τις ακολουθήσεις θα έχεις ακόμα μεγαλύτερο κόστος και το συμφέρον σου θα έχει θιχτεί. Όσο βρίσκεσαι στον πολιτισμό που τόσο πολύ θαυμάζεις, ντύνεσαι ευπρεπώς και συμπεριφέρεσαι με τρόπους κοινωνικά αποδεκτούς.

Αν είσαι τολμηρός, κυνηγάς μανιωδώς στόχους που θα σε κάνουν να είσαι περισσότερο ευπρεπής, περισσότερο αποδεκτός, άλλο τόσο πλούσιος και ικανός να λες ιστορίες στους άλλους ανθρώπους για τις επιτυχίες σου.

Μέσα σε όλα τα άλλα χαρακτηριστικά σου, θα μπορούσες να πεις πως είσαι και ηθικός και θρησκευόμενος. Κάθε Κυριακή πρωί πηγαίνεις στην εκκλησία και προσεύχεσαι, για έναν κόσμο ομορφότερο που θα μας φέρει κοντά στη φύση μας και θα μας κάνει να εκτιμήσουμε τις πραγματικές αξίες σε αυτή τη ζωή.

Μόλις έρθει η Δευτέρα, ξεκινάς αυτόν το φαύλο κύκλο από την αρχή, δηλώνοντας μάλιστα ενοχλημένος από τους γείτονες που έχουν κατοικίδια. Πηγαίνεις, λοιπόν, και κολλάς σε όλες τις πόρτες της πολυκατοικίας χαρτάκια με τον νόμο περί απαγόρευσης ή περιορισμού των κατοικίδιων ζώων εντός της οικίας των ενοίκων που τα έχουν υιοθετήσει.

Στο τέλος της ημέρας δεν ξεχνάς να ρίξεις και ένα βρισίδι σε αυτόν τον ανίδεο που θέλησε να κάνει την πολυκατοικία σου δάσος, παραλία, βουνό, φύση, ύπαρξη και συνύπαρξη.

Όσο κατηγορείς τα κατοικίδια που κάνουν την ανάγκη τους στην άμμο ή στο πάρκο, θέλεις να πας τουαλέτα και πετάς τα χαρτιά και τα χημικά μέσα στη λεκάνη, επειδή σου είναι εύκολο.

Η φύση διαθέτει συγκεκριμένους μηχανισμούς για να ανακυκλώνονται τα χημικά στοιχεία που προέρχονται από την ίδια.

Αν οι άνθρωποι αποκτούσαν επίγνωση τι εστί φυσικό περιβάλλον, σεβασμός σε όλα τα είδη και συνύπαρξη με σεβασμό και κατανόηση, τότε ίσως αυτή η υπέροχη εξόρμηση στη φύση, κάτι καλοκαίρια σε κάτι κάμπινγκ, να μην ήταν η εξαίρεση αλλά ο κανόνας που θα τους έφερνε περισσότερο κοντά σε κάθε τι φυσιολογικό και θα τους απομάκρυνε από νοσηρές τάσεις συμφεροντολογίας και δήθεν νομιμότητας.

Photograph by Rinna

Αυτός που φτιάχνει το νόμο, πάντα τον φτιάχνει προς όφελός του. Αν όσοι σέβονται το φυσικό περιβάλλον και τα άλλα είδη θελήσουν να φτιάξουν νόμους, τότε θα το κάνουν. Ο πρώτος νόμος, για αρχή, θα είχε να κάνει με τον τρόπο που χρησιμοποιούμε τη γλώσσα μας. Επικοινωνούμε, άραγε, προκειμένου να συνυπάρξουμε ή κάνουμε απλώς κύκλους γύρω από την ουρά που δεν έχουμε, συμμετέχοντας σε ένα παιχνίδι ατέρμονης εξουσιομανίας και δηθενικής ευπρέπειας;

Το χρήμα από τη μια μας κατέστρεψε, από την άλλη μας έσωσε, γιατί αν καλούμασταν να ζήσουμε στη φύση μαζί με τα άλλα ζώα, καθότι κι εμείς ζώα είμαστε, δεν θα αντέχαμε να επιβιώσουμε περισσότερο από μερικούς μήνες, εφόσον δεν αντέχουμε τα κατοικίδια να είναι κάπου κοντά σε εμάς, να παίζουν μαζί μας, να λερώνουν το καλοφτιαγμένο περιβάλλον μας και να μας “μολύνουν” με την αγάπη τους.

Πρέπει, όμως, κάποιον να έχουμε να κατηγορούμε, διαφορετικά η ζωή μας δεν θα έχει νόημα…

Και για το γείτονα του «αφήστε τα κατοικίδια να ζήσουν ελεύθερα στη φύση τους» – παρότι εκείνα έχουν επιλέξει τη ζεστασιά του σπιτιού – δεν υπάρχει λόγος να ανησυχούμε. Έχουμε, άλλωστε, τόσα άλλα πολλά να του προσάψουμε τα οποία δεν υπόκεινται στο δικό μας γούστο.

Ανήκουμε σε εκείνο το είδος που τσακώνεται, επειδή κάποιος από την απέναντι πολυκατοικία άρχισε να τραγουδάει, έπειτα μπαίνουμε στο αμάξι μας για να πάμε στην εκκλησία, πατάμε ένα σκυλάκι που βρέθηκε στο δρόμο μας και το εγκαταλείπουμε για να πάμε να προσευχηθούμε.

Όλα τα παραπάνω δεν είναι απλές ιδέες. Είναι περιστατικά. Είναι συμβάντα που έχουν λάβει χώρα στην ελληνική επικράτεια, κάπου, κάποτε, σε κάποιες γειτονιές ανθρώπων.

Ας προβληματιστούμε, λοιπόν, για το ποιόν και για τις ποιότητες μας, οι οποίες, καθώς φαίνεται, ουδεμία σχέση έχουν με το φυσικό μας περιβάλλον, με την προέλευσή μας και με τη φυσική μας ροή.

Μπορεί να περνάς και για τρελούς όσους μιλάνε με τα ζώα, εκπαιδεύοντας τα, προκειμένου εκείνα να εξοικειώνονται με το δικό τους τρόπο ζωής και τους δικούς του τρόπους επικοινωνίας. Μπορεί, επίσης, να τους χρίσεις ανίδεους που τόλμησαν να φέρουν στον πολιτισμό των ανθρώπων αυτά τα «βρώμικα ζώα».

Πριν ξεκινήσεις να αφηγείσαι με βάση ένα ακόμα λογύδριο πανικού περί αποφυγής μολύνσεων, θα σε προλάβω και θα σου πω πώς η συναναστροφή με ένα ζώο το οποίο έχει πάει στον γιατρό ή το οποίο δέχεται φροντίδα από τους ανθρώπους, μπορεί να είναι πολύ πιο ασφαλής από την συναναστροφή με μεγάλες προσωπικότητες με “λερωμένα” μυαλά.

Όταν συναναστρέφεσαι όντα από το φυσικό περιβάλλον, είτε πρόκεινται για τίγρεις, είτε για γάτες, είτε για σκύλους, έχεις την τιμή να συνειδητοποιείς ότι δεν είσαι ανώτερος.

Αν φοβηθείς με την ιδέα αυτή, τότε μάλλον δυσκολεύεσαι να επιβιώσεις σε κόσμους φυσικούς, φυσιολογικούς, με ισχύ εξέλιξης και φυσικής επιλογής, επικοινωνίας, αναπαραγωγής και αγωνιστικότητας.

Όσο, όμως, κι αν εγώ γράφω ή μιλάω, εσύ θα συνεχίσεις να κάνεις το δικό σου πόλεμο, πιθανότατα επειδή δεν έχεις κάτι καλύτερο να κάνεις, δεν έχεις με τι άλλο να ασχοληθείς πέραν του να φοβάσαι οτιδήποτε δεν σου μοιάζει και δεν συνάδει με τις μικροβιοφοβικές σου “αξίες”.

Και όσο εσύ πολεμάς, εμείς, τα υπόλοιπα πλάσματα, θα δίνουμε καθημερινούς αγώνες, προκειμένου να μπορούμε να επιβιώνουμε επικοινωνώντας αρμονικά με κάθε μορφή ύπαρξης σε αυτόν τον πλανήτη, είτε πρόκειται για ζώο, είτε πρόκειται για φυτό, είτε πρόκειται για θάλασσα, στην οποία παρεμπιπτόντως δεν πετάμε τα μπουκάλια μας, τα σκουπίδια μας και τους κακούς μας τρόπους.

Την επόμενη φορά που θα πας για κάμπινγκ, φρόντισε να κατανοήσεις ποια είναι η σημασία του φυσικού περιβάλλοντος, ποια είναι η σημασία της συνύπαρξης και της επικοινωνίας. Όταν ήμασταν παιδιά, οι γονείς μας μάς άφηναν να παίξουμε με τις λάσπες και με κάθε λογής σκουπίδι, προκειμένου να γίνουμε ανθεκτικοί και να προσαρμοστούμε στο περιβάλλον.

Μεγαλώσαμε και ξεχάσαμε τι θα πει να πηγαίνουμε σε ένα χωράφι για να μαζέψουμε λουλούδια, έχοντας την ευκαιρία να παρατηρήσουμε τα περιττώματα των ζωντανών οργανισμών που ζούσαν εκεί, διερωτώμενοι αν τελικά τους μοιάζουμε και λιγάκι.

Πολύ συχνά διερωτώμαι αν ο πολιτισμός μας σχετίζεται με την ευπρέπεια ή με την απλότητα. Πάντα φροντίζω να επιλέγω τη δεύτερη και να μην με νοιάζει η ενασχόληση με ιδέες ανθρώπων δήθεν ευπρεπών. Ο λόγος που εμείς δεν λειτουργούμε όπως τα άλλα είδη στη φύση, ταξιδεύοντας όλοι μαζί αναλόγως με τις αλλαγές των εποχών, είναι το γεγονός ότι ο καθένας θεσπίζει τα δικά του μέτρα και σταθμά για θέματα διαβίωσης, όσο παράλληλα καταστρέφει με τον τρόπο ζωής του καθετί φυσικό γύρω του.

Είμαστε τυχεροί πού βρίσκεται πού και πού κανένας γείτονας εκεί κοντά, με τα “βρωμερά” του κατοικίδια ζώα να μας θυμίζουν από πού προερχόμαστε και ίσως σε ποιες συμπεριφορές θα μας έκανε καλό να εναρμονιστούμε.

Και ναι, ίσως ο γείτονας με τα “βρωμερά” του κατοικίδια να πασχίζουν όλη μέρα για να καθαριστούν και να καθαρίσουν και τη δική σου πολυκατοικία, και τη δική σου αυλή, και τον δικό σου δρόμο, έχοντας σωστή κοινωνική συμπεριφορά και τρόπους.

Την επόμενη φορά, “φίλε μου”, που θα πετάξεις τα σκουπίδια σου στην “βρώμικη” είσοδό μας, καλό θα ήταν να αναλογιστείς ότι τελικά ίσως να είσαι κι εσύ ένα ακόμα «βρωμερό κατοικίδιο», που οφείλει να σέβεται τις γάτες που μένουν σε αυτήν την πολυκατοικία.

Σχετικά Άρθρα

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΑΡΘΡΑ