Του Ζώη Μαρίνου
Ας δούμε ένα παράδειγμα. Μέσα σε μόλις μια δεκαετία μόνο μια εκλογική περιφέρεια της χώρας, η εκλογική περιφέρεια Αχαΐας έχασε κοντά 35.000 εκλογείς! Ή πιο απλά, η συμμετοχή του 75,61% των Αχαιών ψηφοφόρων στην εκλογική αναμέτρηση του 2009 υποχώρησε στο 61,83% τον Ιούλιο του 2019.
Θεαματική πτώση που δεν συναντάται μόνο εδώ. Αν στην Αχαΐα οι 208.536 ψηφοφόροι που πήγαν στις κάλπες τον Οκτώβριο του 2009 μειώθηκαν στους 173.784 στις πιο πρόσφατες εθνικές εκλογές, ο εθνικός μέσος όρος της αποχής είναι ακόμα ανησυχητικότερος. Για παράδειγμα, το ποσοστό συμμετοχής στις τελευταίες προ κρίσης εκλογές, το 2009, ήταν 70,95%. Στις εκλογές του 2019 είχε συρρικνωθεί στο 57,78%.
Μπορεί να κουράζουν οι αριθμοί, ωστόσο είναι αναγκαίοι ώστε να τεκμηριωθεί η αγανάκτηση, η οργή, η απογοήτευση των πολιτών απ’ το πολιτικό σύστημα της χώρας συλλήβδην. Το ερώτημα, φυσικά, είναι τι είδους θυμός εκφράζεται και ποιο ακριβώς μήνυμα εκπέμπει η αποχή; Μπορεί, το βράδυ των εκλογών, να προκαλέσει μια αναιμική παράπλευρη συζήτηση αλλά έως εκεί. Οι νικητές των εκλογών, αναντίλεκτα, θα πανηγυρίσουν ακόμα και αν στις κάλπες προσέλθουν λιγότεροι απ’ τους μισούς εκλογείς. Τ’ αποτελέσματα των εκλογών δεν υπολογίζουν την αποχή. Η αποχή δεν είναι ψήφος και δεν έχει καμία επίδραση στη διαμόρφωση του εκλογικού αποτελέσματος.
Προσπερνάμε δε και τη συνταγματική πρόβλεψη (άρθρο 51) που ορίζει ρητά ότι η άσκηση του εκλογικού δικαιώματος είναι υποχρεωτική, έστω και αν οι προβλεπόμενες κυρώσεις σπανίως επιβάλλονται στην πράξη. Και μένουμε στην αποχή αυτή καθαυτή. Και για το πάμε ένα βήμα πιο πέρα, και στο λευκό και στο άκυρο. Τα οποία, ομοίως, δεν έχουν καμία ισχύ στον προσδιορισμό του εκλογικού αποτελέσματος. Άρα, για όσους πραγματικά έχουν την αίσθηση ότι οι νυν πολιτικές δυνάμεις δεν τούς εκφράζουν, για όσους έχουν εδραιωμένη την αντίληψη ότι η χώρα χρειάζεται συθέμελες αλλαγές που δεν τις εγγυάται κάποιος εκ των σημερινών πολιτικών σχηματισμών, η αποχή δεν είναι λύση.
Στα πασχαλιάτικα τραπέζια όταν η συζήτηση έφτανε στην πολιτική είναι βέβαιο ότι κάποιος θα έλεγε ότι δεν πρόκειται να πάει να ψηφίσει.
Ιδίως μετά τα Τέμπη και κυρίως στις μικρότερες ηλικίες η τάση της αποχής δείχνει να κερδίζει έδαφος. Ακόμα κι ως μόδα… Όμως αποχή σημαίνει αποχή όχι μόνο απ’ την κάλπη και την έκφραση αλλά και απ’ την υπευθυνότητα. Ιδίως σ’ αυτές τις εκλογές οφείλουμε άπαντες να είμαστε παρόντες. Να συμμετέχουμε. Κι αν δεν υπάρχει ψηφοδέλτιο που να εκφράζει τα πιστεύω μας ας επιλέξουμε, τουλάχιστον, εκείνο που είναι πλησιέστερο σ’ αυτά. Όλα τα υπόλοιπα, περί αποχής κ.λπ., είναι απλά νερό στο μύλο όσων μάς θέλουν παρατηρητές και σε μια άκρη.
