Σύμφωνα με στατιστικά στοιχεία, κάθε χρόνο παράγονται περίπου 380 εκατομμύρια τόνοι πλαστικού. Κι ένα μεγάλο μέρος καταλήγει στη φύση, παραμένοντας εκεί για μεγάλο χρονικό διάστημα. Ενδεικτικά, μπορεί να χρειαστούν περίπου 450 χρόνια έως ότου διασπαστεί ένα πλαστικό μπουκάλι.
«Το πλαστικό πρόκειται για ένα συνθετικό υλικό που είναι δύσκολο να διασπαστεί», αναφέρει ο Γκαστόν Κουρτάντ, αναπληρωτής καθηγητής στο Τμήμα Βιοτεχνολογίας και Επιστήμης Τροφίμων του Πανεπιστημίου Επιστημών και Τεχνολογίας της Νορβηγίας (NTNU). Ο ίδιος αναφέρει ότι υπάρχει η ανάγκη να αναπτυχθεί μια τεχνολογία που θα επιτρέπει την αποτελεσματικότερη διάσπαση των πλαστικών, προκειμένου να επιτύχουμε ένα πιο βιώσιμο περιβάλλον.
Το πλαστικό βρίσκεται παντού. Από παιχνίδια, αντικείμενα που χρησιμοποιούμε στην καθημερινότητά μας, διακοσμητικά αντικείμενα μέχρι συσκευασίες διαφόρων τύπων προϊόντων. Πρακτικά, πλαστικό εντοπίζεται στις περισσότερες κατηγορίες προϊόντων.
Τα ένζυμα που διασπούν το πλαστικό
Ερευνητές και φοιτητές Βιοτεχνολογίας στο NTNU επιδιώκουν να παράξουν ένζυμα, τα οποία θα μπορούν να διασπάσουν το πλαστικό αποτελεσματικά. Τα ένζυμα πρόκεινται για ουσίες που επιταχύνουν τις χημικές διεργασίες, χωρίς να διασπώνται οι ίδιες.
Η ερευνητική ομάδα έχει ήδη διανύσει μεγάλη απόσταση σ’ αυτό το κομμάτι, επικεφαλής της οποίας είναι ο Κουρτάντ. Απώτερος σκοπός αποτελεί η κατανόηση των αντιδράσεων, μέσω των οποίων μπορεί να βελτιωθεί η ικανότητα των ενζύμων που προέρχονται από βακτήρια και μύκητες να διασπούν το πλαστικό, ώστε να διασπάται ταχύτερα.
Οι ερευνητές θεωρούν ότι μια από τις μεγαλύτερες προκλήσεις που έχουν να αντιμετωπίσουν είναι η εύρεση ενός τρόπου τα συγκεκριμένα ένζυμα να συνδέονται αποδοτικά με το πλαστικό, ώστε να μπορούν να το διαπάσουν. Επομένως, αναζητούν τρόπους να χρησιμοποιήσουν πρωτεΐνες με δεσμευτική ικανότητα τέτοια, ώστε να καθίσταται δυνατή η αποτελεσματική σύνδεση μεταξύ των ενζύμων και των πλαστικών υλικών.
«Βιοτεχνολογικές λύσεις»
Ο επικεφαλής της έρευνας εξέφρασε τις ανησυχίες του σχετικά με το ότι ο κόσμος ενδέχεται να θεωρήσει ότι η χρήση του πλαστικού δεν αποτελεί πλέον πρόβλημα και να αυξηθεί η παραγωγή του, ενώ ανέφερε, επίσης, πως ελπίζει να μη συμβεί κάτι τέτοιο.
«Θα θέλαμε η έρευνά μας να συμβάλλει στην παραγωγή πιο βιώσιμων υποπροϊόντων. Πρέπει να εξαρτόμαστε λιγότερο από τα πλαστικά που προέρχονται από ορυκτούς πόρους και να επενδύουμε περισσότερο σε βιοτεχνολογικές λύσεις», ανέφερε ο ίδιος.
