Οι γάτες είναι πολύ ευαίσθητα πλάσματα, τόσο συναισθηματικά όσο και σωματικά. Αυτή η ευαισθησία τους είναι συχνά παρεξηγημένη, με αποτέλεσμα πολλοί να τις θεωρούν απόμακρες ή αδιάφορες εξαιτίας της διαφορετικής φύσης και συμπεριφοράς τους.

Όσοι μαθαίνουν να κατανοούν καλύτερα τη συμπεριφορά τους, ανακαλύπτουν το βάθος της συναισθηματικής τους ευαισθησίας και της μοναδικής τους προσωπικότητας. Ωστόσο ένα μεγάλο ερώτημα που πλανάται συχνά είναι αν τελικά οι γάτες βιώνουν το πένθος.

Μία νέα μελέτη που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Applied Animal Behaviour Science υποδηλώνει ότι οι αιλουροειδείς φίλοι μας μπορεί να νοιάζονται περισσότερο για εμάς και τα άλλα κατοικίδια της οικογένειας από ό,τι τους αναγνωρίζουμε.

Θρηνούν λοιπόν οι γάτες;

Ερευνητές του Πανεπιστημίου Όκλαντ του Μίσιγκαν εξέτασαν εκατοντάδες ιδιοκτήτες γατών σχετικά με το πώς άλλαξε η συμπεριφορά των γατών τους όταν πέθανε ένα άλλο κατοικίδιο στο σπίτι. Αυτό που διαπίστωσαν ήταν ότι οι γάτες ανταποκρίθηκαν στην απώλεια με τρόπο που έμοιαζε εντυπωσιακά με το πένθος.

Το πένθος είναι ένα καθιερωμένο φαινόμενο στο ζωικό βασίλειο, με τους ελέφαντες, τα δελφίνια και τους χιμπατζήδες, για παράδειγμα, να επιδεικνύουν πολύπλοκες συμπεριφορές, όπως η φύλαξη του σώματος ενός συντρόφου μετά το θάνατο. Πρόσφατη μελέτη Ιταλών ερευνητών έδειξε ότι το φαινόμενο επεκτείνεται και στους σκύλους, οι οποίοι εμφάνιζαν αλλαγές στη συμπεριφορά τους όταν πέθαινε ένας άλλος σκύλος στο σπίτι.

Ωστόσο, σύμφωνα με την έρευνα του Πανεπιστημίου του Όκλαντ, ήταν λιγότερο προφανές ότι μια γάτα θα εμφάνιζε σημάδια πένθους.

«Ενώ οι σκύλοι, που κατάγονται από ζώα αγέλης, θα μπορούσαν εύλογα να αντιδράσουν πιο έντονα στο θάνατο ενός συγγενικού ζώου, οι γάτες υπό ανθρώπινη φροντίδα έχουν προσαρμοστεί να ζουν ανάμεσα σε συγγενικά ζώα και η ικανότητά τους να αντιδρούν στην απώλεια ενός συντρόφου χρήζει περαιτέρω μελέτης», έγραψαν οι συγγραφείς.

Στην τελευταία μελέτη, οι φροντιστές περισσότερων από 450 γατών που είχαν άλλο κατοικίδιο, είτε γάτα είτε σκύλο, που πέθανε πρόσφατα, ρωτήθηκαν για τη συμπεριφορά της γάτας που ζούσε. Στα δύο τρίτα περίπου των περιπτώσεων το αποθανόν κατοικίδιο ζώο ήταν άλλη γάτα και τα υπόλοιπα ήταν σκύλοι.

«Σε αντίθεση με τους σκύλους, τείνουμε να πιστεύουμε ότι οι γάτες είναι απόμακρες και όχι κοινωνικές», δήλωσε στους Times η καθηγήτρια Τζένιφερ Βονκ, συγκριτική/γνωσιακή ψυχολόγος στο Πανεπιστήμιο του Όκλαντ και συν-συγγραφέας της εργασίας. Ωστόσο, σημείωσε η ίδια, στην άγρια φύση οι γάτες είχαν την τάση να συνασπίζονται και να σχηματίζουν ιεραρχίες. «Νομίζω ότι τις έχουμε χαρακτηρίσει λάθος», πρόσθεσε η Βονκ.

Η μελέτη έδειξε ότι οι γάτες επηρεάζονταν βαθύτερα όσο περισσότερο ζούσαν με το συντροφικό τους κατοικίδιο, αλλά το να είναι μάρτυρες μιας απώλειας και ο αριθμός των κατοικίδιων ζώων στο σπίτι δεν είχαν αντίκτυπο.

«Ο χρόνος που τα ζώα συντροφιάς περνούσαν μαζί συμμετέχοντας σε καθημερινές δραστηριότητες προέβλεπε μεγαλύτερες συμπεριφορές που μοιάζουν με πένθος και φοβικότητα, ενώ οι πιο θετικές σχέσεις μεταξύ του επιζώντος και του αποθανόντος ζώου προέβλεπαν μειώσεις στον ύπνο, το φαγητό και το παιχνίδι», αναφέρει η μελέτη.

Ενώ τα αποτελέσματα υποστηρίζουν την ιδέα ότι οι γάτες θρηνούν, μια εναλλακτική πιθανότητα είναι ότι οι ιδιοκτήτες προβάλλουν τη δική τους στενοχώρια στο επιζών κατοικίδιο ζώο. «Σύμφωνα με αυτή την υπόθεση, οι φροντιστές που βίωναν μεγαλύτερη θλίψη ήταν πιο πιθανό να αναφέρουν αύξηση στον ύπνο των επιζώντων γατών τους, στο να περνούν χρόνο μόνες τους και να κρύβονται μετά το θάνατο», έγραψαν.

Πηγή πληροφοριών: theguardian.com