Του Σταύρου Μαρίνου
Κάθε επιχειρηματίας έχει την ελευθερία της επιλογής αναφορικά με το τι επιτρέπεται στο κατάστημά του και τι όχι, αρκεί να μπορεί να στηρίξει με ένα τουλάχιστον λογικό επιχείρημα την απόφασή του. Να μπορεί έστω να δώσει μια εξήγηση στον περίεργο πελάτη που θα μπει στον κόπο να ρωτήσει το «γιατί», καθαρά και μόνο ως μέρος του επαγγελματισμού και της αντίστοιχης συμπεριφοράς που οι περισσότεροι θα ήθελαν να επιδεικνύουν στην επιχείρησή τους.
Όσο κι αν δε μας αρέσει, υπάρχουν άνθρωποι – ευτυχώς δεν είναι πολλοί – που δεν είναι και τόσο θετικά διακείμενοι απέναντι στους σκύλους. Ορισμένοι τους φοβούνται, άλλοι δηλώνουν ότι τους σιχαίνονται επειδή τους θεωρούν «βρώμικους», ενώ κάποιοι προβάλλουν ένα πιο λογικό επιχείρημα. Ότι έχουν αλλεργίες που μπορούν να πυροδοτηθούν από το τρίχωμα του σκύλου. Μολονότι το τρίχωμα του σκύλου αυτό καθαυτό δεν είναι αλλεργιογόνο, μπορεί πράγματι να αποτελέσει μέσο μεταφοράς αλλεργιογόνων που σε ορισμένους ανθρώπους ενδέχεται να προκαλέσουν πρόβλημα.
Επομένως, λαμβάνοντας υπόψιν τα ανωτέρω, ίσως κι άλλα που αυτή τη στιγμή μου διαφεύγουν, πολλοί ιδιοκτήτες προτιμούν την “ασφαλή πλευρά” και επιλέγουν να απαγορεύσουν την είσοδο κατοικιδίων στους χώρους των καταστημάτων τους. Δε θέλουν να χάσουν πελάτες, επειδή μπήκε κάποιος με έναν σκύλο. Προτιμούν να χάσουν εκείνους με τον σκύλο. Όμως, κάποιοι προτιμούν πιο ουδέτερες λύσεις, όπως το να μην επιτρέπονται τα κατοικίδια εντός, αλλά να δίνουν εναλλακτικές σε εκείνους που τα έχουν.
Η φωτογραφία μας έρχεται από γνωστό αρτοποιείο στο κέντρο της Πάτρας, κι όπως διακρίνεται, πρόκειται για κατάστημα που εντάσσεται στην τελευταία κατηγορία, εκείνη της συμβιβαστικής λύσης για όλους. Και δεν πειράζει, γιατί πόσο χρόνο να περάσει κανείς μέσα σε ένα φούρνο; Πέντε λεπτά; Δέκα; Ειδικά αν υπάρχει οπτική επαφή με τον ιδιοκτήτη, κανένας σκύλος δε θα έχει πρόβλημα να περιμένει, αρκεί να νιώθει ασφαλής και ο χρόνος αναμονής να είναι λίγος.
Δυστυχώς, κάποιος ποδηλάτης αποφάσισε πως “τι το σκύλο δέσει κανείς, τι το ποδήλατό του, ε, σιγά το πράγμα”, κι έδεσε το λουκετάκι του ακριβώς εκεί, στον έναν από τους δύο κρίκους, κάτω ακριβώς από την ξεκάθαρη, και εν μέρει χιουμοριστική, περιγραφή “PET PARKING”. “Μα το άλλο είναι ελεύθερο”, ίσως να έσπευδε να επιχειρηματολογήσει. Το ποδήλατο, όμως, περιορίζει σημαντικά το χώρο που έχει ο σκύλος να κινηθεί. Θα απαντούσε το ίδιο κάποιος που έχει παρκάρει το αυτοκίνητό του κλείνοντας κατά το ήμισυ τη ράμπα για τα αναπηρικά αμαξίδια; Η υπόλοιπη μισή είναι ελεύθερη; Δυστυχώς, δεν το θεωρώ διόλου απίθανο.
Παρ΄ όλ’ αυτά, το “δυστυχώς” είναι μεγαλύτερο για τον ποδηλάτη. Γιατί; Επειδή το είδαμε; Ίσως και γι’ αυτό. Αλλά, πρωτίστως, επειδή οι ποδηλάτες συνιστούν μια ομάδα πολιτών οι οποίοι, στην πλειοψηφία τους, χαρακτηρίζονται από ένα έντονο αίσθημα κοινωνικής συνείδησης, υπηρετούν ίσως και πρώτοι απ’ όλους όσους κινούνται στην πόλη τους στόχους της βιώσιμης ανάπτυξης, είναι πιο κοντά στη φύση και στο περιβάλλον, είναι οι πλέον ευαισθητοποιημένοι σε ό,τι έχει να κάνει με την κοινωνία και τον τρόπο ζωής μας γενικά. Είναι, δηλαδή, μια κοινωνική ομάδα που μας έχει συνηθίσει να παρουσιάζει συμπεριφορές με θετικό πρόσημο για την πόλη. Είναι εκείνοι που δίνουν το σωστό παράδειγμα για όλους μας, ρυπαίνοντας λιγότερο, εξοικονομώντας καύσιμα και ενέργεια, την ίδια ώρα μάλιστα που διατηρούν τη φόρμα τους και απολαμβάνουν μια βόλτα όπως δε μπορείς να την απολαύσεις οδηγώντας ένα αυτοκίνητο μέσα σ’ ένα αστικό κέντρο. Γι’ αυτό δυστυχώς.
Γιατί ο συγκεκριμένος ποδηλάτης απογοήτευσε με την απόφασή του, εμάς και όσους έσπευσαν για ένα καρβέλι ψωμί ή μία τυρόπιτα με ένα λουράκι στο χέρι. Γιατί απ’ όλα τα πιθανά σημεία, διάλεξε εκείνο που εξυπηρετεί ένα σημαντικό σκοπό και που δύναται να βγάλει έναν, ως επί το πλείστον, ξεχασμένο και παραγκωνισμένο από τους περισσότερους Δήμους ανά τη χώρα, ιδιοκτήτη ζώου συντροφιάς από τη δύσκολη θέση. Αν δεν ενδιαφερθεί ο ποδηλάτης, ένας εκ των πλέον ευαισθητοποιημένων και συνειδητοποιημένων πολιτών, τότε ποιος θα το κάνει;
Μάλιστα, όπως έχει ήδη γίνει σαφές μέχρι ώρας, η ιδέα πρόκειται για πρωτοβουλία ιδιώτη. Ενός επιχειρηματία που είτε για να μη χάσει κόσμο από το κατάστημά του, είτε από την καλή του την καρδιά, είτε και για τα δύο, έκανε μία μικρή κίνηση πολιτισμού, μια κίνηση που μπορεί πραγματικά να εξυπηρετήσει, μία κίνηση που μας πηγαίνει από το τίποτα στο ένα. Μόνο για να γυρίσει πίσω στο μηδέν από το συμπολίτη του. Οι Δήμοι, στην πλειοψηφία τους, μας έχουν συνηθίσει έτσι, οι πολίτες όχι τόσο.
Γι’ αυτό και η συγκεκριμένη εικόνα “πονάει”. Μια κίνηση πολιτισμού και η αντίρροπή της, η μία δίπλα στην άλλη. Μας υπενθυμίζει την ατομιστική συμπεριφορά που κυριαρχεί στις μέρες μας και μια συμπεριφορά που είναι οξύμωρο να προέρχεται από έναν ποδηλάτη, από ένα άτομο που έχουμε ταυτίσει με την αγάπη για το περιβάλλον, τη φύση, τη ζωή και το σεβασμό σε όσα έχουν να κάνουν με αυτά.
Κρίμα. Μπορούμε και καλύτερα.
