Ακούστε το άρθρο στο Spotify:
Του Ζώη Μαρίνου
Συζητώντας τις προάλλες με κτηνίατρο στην περιοχή της Αγίας Παρασκευής στην Αθήνα, καταλήξαμε στο εξής συμπέρασμα: Ο λεγόμενος «νόμος Πέτσα», ο νόμος του αναπληρωτή υπουργού Εσωτερικών για την ευζωία των ζώων συντροφιάς και το πρόγραμμα «Άργος», πρόσθεσε έναν βαρύ «πονοκέφαλο» σε πολλούς δημάρχους σ’ όλη τη χώρα.
Λέμε σε πολλούς και όχι σε όλους γιατί οι δήμαρχοι και οι Δήμοι χωρίζονται σε δυο κατηγορίες. Ή σε «δυο ταχύτητες» κατά τον κτηνίατρο της κουβέντας μας.
Απ’ τη μια πλευρά οι λίγοι.
Εκείνοι που υποδέχθηκαν το «νόμο Πέτσα» ως μια απολύτως αναγκαία νομοθετική παρέμβαση ώστε να ενισχυθεί το πλέγμα προστασίας των ζώων συντροφιάς. Δηλαδή, να μπει μια κάποια τάξη στο ζήτημα των αδέσποτων.
Και μαζί, κατά τον καταστατικό σκοπό του νόμου 4830 του 2021, να προωθηθούν «η ενίσχυση της υπεύθυνης ιδιοκτησίας των ζώων συντροφιάς, η θέσπιση σαφούς και συνεκτικού κανονιστικού πλαισίου για τη διαχείριση των αδέσποτων ζώων συντροφιάς και στρατηγικής για τη δραστική μείωση του αριθμού τους μέσω προγραμμάτων υιοθεσίας, με απαρέγκλιτη τήρηση των κανόνων ευζωίας των ζώων».
Κι απ’ την άλλη πλευρά οι πολλοί.
Οι δήμαρχοι που θεωρούν ότι ο «νόμος Πέτσα» απλώς μετακυλίει μια ακόμα κυβερνητική ευθύνη στους Δήμους της χώρας, χωρίς να λαμβάνει υπόψη τη συγκυρία, την έλλειψη προσωπικού, τους ανεπαρκείς πόρους, τις άλλες προτεραιότητες των δημοτικών αρχών και ούτω καθεξής.
Με μια κουβέντα, απ’ τη μια οι φιλόζωοι δήμαρχοι των άμεσων ανακλαστικών και απ’ την άλλη όσοι βλέπουν ως αγγαρεία και επαχθής συνθήκη την φροντίδα των μη δεσποζόμενων ζώων.
Και όχι μόνο ως αγγαρεία, γιατί αυτό σημαίνει ότι έστω και απρόθυμα θα ενεργοποιούνταν. Αλλά, ακόμα χειρότερα, ως ζήτημα χαμηλής προτεραιότητας. Δηλαδή ως ανάγκη που, ακόμα κι αν δεν κάνουν κάτι, αν το πηλίκο «γράψει» μηδέν για τα περιφερόμενα ζωάκια, δεν θα κατηγορηθούν-η έτσι νομίζουν…- απ’ τους συνδημότες τους. Γιατί το επιχείρημα τους θα είναι το γνωστό: «Με τα ζώα θ’ ασχολούμαστε τώρα;»…
Δήμαρχοι δυο ταχυτήτων δηλαδή.
Σταθείτε μισό λεπτό και μ’ αντικειμενικότητα κατατάξτε το δικό σας δήμαρχο, το δήμαρχο της περιοχής σας δηλαδή, σε κάποια εκ των δυο «ταχυτήτων» κατά τον χαρακτηρισμό του κτηνιάτρου μας απ’ την Αγία Παρασκευή.
Και σκεφτείτε ή ακόμα καλύτερα απαιτείστε απ’ τον Δήμο σας να εφαρμοστούν τα βήματα που προβλέπει ο νόμος για τ’ αδέσποτα και τα οποία το pet-in.gr κωδικοποιεί ως εξής:
Πρώτον, οι Δήμοι υποχρεούνται να διαθέτουν ολοκληρωμένο επιχειρησιακό πρόγραμμα διαχείρισης των αδέσποτων ζώων.
Δεύτερον, κάθε Δήμος ή συνεργαζόμενοι Δήμοι ή σύνδεσμοι Δήμων ιδρύουν και λειτουργούν δημοτικά ή διαδημοτικά κτηνιατρεία και καταφύγια για τ’ αδέσποτα.
Τρίτον, υποχρέωση των Δήμων είναι η αυτονόητη παροχή κτηνιατρικής φροντίδας στ’ αδέσποτα.
Τέταρτον, τα αδέσποτα ζώα συντροφιάς περισυλλέγονται από άτομα κατάλληλα εκπαιδευμένα και έμπειρα στην αιχμαλωσία ζώων συντροφιάς. Τα ζώα που περισυλλέγονται επειδή περιφέρονται σε δημόσιους χώρους ελέγχονται για ηλεκτρονική σήμανση. Αν δεν έχουν σήμανση θεωρούνται αυτομάτως αδέσποτα.
Πέμπτον, ως αδέσποτα οδηγούνται στα δημοτικά κτηνιατρεία ή σε συνεργαζόμενα με τον Δήμο κτηνιατρεία. Αν διαπιστωθεί από κτηνιατρική εξέταση, ότι είναι τραυματισμένα ή πάσχουν από ιάσιμο νόσημα, υποβάλλονται σε θεραπευτική αγωγή.
Έκτον, μετά την παροχή της αναγκαίας κτηνιατρικής φροντίδας και περίθαλψης, τα περισυλλεγέντα ζώα συντροφιάς, αν δεν βρεθεί ανάδοχος, οδηγούνται στα διαθέσιμα καταφύγια, δημοτικά, διαδημοτικά ή σε καταφύγια φιλοζωικών σωματείων και οργανώσεων μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα ή ιδιωτών φιλόζωων, με σκοπό να υιοθετηθούν.
Και έβδομον, αν δεν υπάρχουν διαθέσιμες θέσεις σε καταφύγια, το ζώο επιστρέφεται στο οικείο περιβάλλον του. Επανατοποθετείται, δηλαδή, κατά τη πλέον διαδεδομένη φράση στις τάξεις των κτηνιάτρων.
Αυτές είναι, εντελώς σχηματικά και με πολλά κενά στην περιγραφή μας, οι προβλέψεις του νόμου.
Με το μεγάλο ερώτημα να επιμένει: Ποιοι Δήμοι σ’ όλη τη χώρα ακολουθούν αυτή την διαδικασία; Εμείς απλώς ρωτάμε.
Η έως τώρα εμπειρία έχει δείξει το προφανές.
Ο νόμος, εν πολλοίς και σε πολλές περιοχές, μένει ανενεργός. Για να δικαιωθεί η ρήση του Εμμανουήλ Ροΐδη που έλεγε ότι «εις νόμος απαιτείται εις αυτήν τη χώραν, ο οποίος να επιτάσσει την εφαρμογήν όλων των υπολοίπων νόμων». Και μάλλον δεν είχε άδικο. Και σ’ αυτή την περίπτωση.
