Ακούστε το άρθρο στο Spotify:
Του Ζώη Μαρίνου
Το γνωστό στερεότυπο λέει, πάνω κάτω, το εξής: Η φροντίδα που δείχνει μια κοινωνία στα ζώα είναι αδιάψευστος δείκτης του πολιτισμού της.
Και αν στεκόμασταν στις καλογραμμένες ανακοινώσεις των λογής λογής πολιτικών εκπροσώπων μας, θα μέναμε με την εντύπωση ότι η Ελλάδα βρίσκεται στην παγκόσμια πρωτοκαθεδρία του πολιτισμικού στάτους, σε θέση μακράν υψηλότερη από άλλες χώρες.
Αλλά, δυστυχώς, στην Ελλάδα ο πολιτικός λόγος συχνά πόρρω απέχει απ’ την πραγματικότητα. Ή απ’ την πραγματικότητα που θέλει να περιγράψει. Ή καλύτερα να διαστρεβλώσει.
Και αυτό γιατί δεν χρειάζεται ιδιαίτερη επιχειρηματολογία ώστε να στηριχθεί η αδιάσειστη αλήθεια που λέει ότι στην Ελλάδα του 2022, τ’ αδέσποτα ζώα, παρά το όσα προβλέπει το «γράμμα του νόμου», είναι απροστάτευτα, ανυπεράσπιστα, με τους περισσότερους φορείς που έχουν επωμιστεί το βάρος της «διαχείρισης» τους να το κάνουν, όσοι λίγοι το κάνουν, σε συνθήκες αγγαρείας.
Πρόσφατα γράφτηκε το εξής: Το προσδόκιμο ζωής για έναν αδέσποτο σκύλο είναι γύρω στα 2 χρόνια. Λογικό. Πως να επιβιώσει ένα απροστάτευτο σκυλάκι σ’ έναν «καμβά» από ανθρώπινες απειλές, όπως οι φόλες, τ’ ατυχήματα, οι μολύνσεις, η εγκατάλειψη και ούτω καθεξής;
Θα πουν κάποιοι: «Ψιλά γράμματα»… Εδώ, βυθιζόμαστε στην τρικυμία που γεννά δίπλα μας η λεγόμενη μόνιμη πολυκρίση, η permacrisis, η νέα λέξη που ενσωματώνει την πολλαπλότητα και την αλληλουχία των απανωτών κρίσεων γύρω μας.
Με μια φράση, ένας μεγάλος αριθμός συμπολιτών μας θεωρεί περίπου ως «πολυτέλεια» κάθε ενασχόληση με τα ζώα. Και ακριβώς, σ’ αυτή την στρεβλή, παραπειστική, άτοπη κι απολίτιστη στάση βρίσκουν στήριγμα κι ενθάρρυνση όσοι επιμένουν ότι είναι χαμένος χρόνος και χαμένο χρήμα η όποια στήριξη στ’ αδέσποτα.
Φυσικά, είναι οι ίδιοι, με την ίδια ή μικρότερη ένταση, που καταφεύγουν στα ίδια ή ομοειδή επιχειρήματα -τα περί «πολυτέλειας»- όταν μιλούν όχι μόνο για τ’ αδέσποτα αλλά και για τους οικονομικά ασθενέστερους της γειτονιάς, για τους άπορους ή τους άστεγους και ακόμα χειρότερα για τους μετανάστες.
Είναι, επίσης, οι ίδιοι που δεν διστάζουν να βυσσοδομήσουν -με κάθε τρόπο- στην κοινωνική δικτύωση, εκείνοι που ορθώνουν ψευδεπίγραφα τείχη διχασμού ανάμεσα στους φιλόζωους και στους μη φιλόζωους, εκείνοι που δεν έχουν άλλο τρόπο να κάνουν αισθητή και υπολογίσιμη την παρουσία τους απ’ τον θόρυβο.
Τον θόρυβο σε κάθε εκδοχή του. Απ’ τον τρόπο που μιλούν, απ’ τον τρόπο που οδηγούν, απ’ τον τρόπο που «στέκονται» σε μια συνομιλία, απ’ την ίδια την συμπεριφορά τους που συνοδεύεται από πολλά ντεσιμπέλ ανοησίας, αμορφωσιάς και επιθετικού ατομικού συμφέροντος.
Αν και δεν πιστεύουμε ότι υπάρχει διαχωρισμός ανάμεσα σε φιλόζωους και μη, όπως δεν υπάρχει διαχωρισμός ανάμεσα σε όσους επιλέγουν την ομορφιά απ’ τον βόρβορο, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι ο μόνος διαχωρισμός που μπορεί να είναι αντικειμενικά διακριτός -και ίσως αποδεκτός- είναι αυτός που ξεχωρίζει τους ανθρώπους με κριτήρια Παιδείας, κουλτούρας και πολιτισμικής ευφυίας.
Σπάνια γνωρίσματα, δηλαδή.
Και επειδή ξεκινήσαμε απ’ την προσέγγιση της «πολυτέλειας» και της «αγγαρείας», απ’ τις πολιτικές αρχές που ιεραρχούν σε τελευταία μοίρα -άλλο τι λένε…- την φροντίδα των αδέσποτων και εν γένει την φροντίδα των ζώων και επειδή το 2023 έρχονται εκλογές, εθνικές και της Τοπικής Αυτοδιοίκησης (Δήμοι και Περιφέρειες), ας έχουν κατά νου οι πολιτικοί εκπρόσωποι μας, νυν και επίδοξοι, τα εξής:
- Το 43% των Ελλήνων (των ψηφοφόρων, δηλαδή) έχουν στο σπίτι τους κατοικίδιο.
- Το 17,3% έχει πέραν του ενός pet.
- Η πλειονότητα των ιδιοκτητών κατοικίδιων στην Ελλάδα ανήκει στην πιο δυναμική ηλικιακή ομάδα, δηλαδή σε ηλικίες μικρότερες των 40 ετών.
Ίσως αυτά τα στοιχεία και η ίδια η δυναμική που αναπτύσσει η κοινωνία να μην είναι τελικά παράμετροι «τελευταίας ιεράρχησης» για υποψήφιους βουλευτές, περιφερειάρχες και δημάρχους, με «προβολή» τις κάλπες του 2023.
Τελειώνουμε όπως αρχίσαμε: Ο πολιτισμός μιας κοινωνίας κρίνεται κι απ’ τις πολιτικές της απέναντι στα ζώα. Και στην Ελλάδα είμαστε μετεξεταστέοι.
Αλλά επ’ όλων αυτών, το pet-in.gr, θα επανέλθει. Πολύ σύντομα.
