Ουκρανία: Σκύλος-θεραπευτής απαλύνει τον πόνο παιδιών που αντιμετωπίζουν τραύματα πολέμου

Ο Μπάις είναι ένα αμερικανικό πίτμπουλ τεριέ που του έχει ανατεθεί μια σπουδαία και άκρως σημαντική δουλειά στην Ουκρανία. Ο σκύλος αυτός παρηγορεί παιδιά που έχουν τραυματιστεί από τον πόλεμο της Ρωσίας.

Το παιχνιδιάρικο 8χρονο γκρίζο σκυλί επισκέφτηκε αυτή την εβδομάδα το κέντρο αποκατάστασης στα περίχωρα της ουκρανικής πρωτεύουσας, έτοιμο να αναλάβει καθήκοντα.

Καθώς ο Μπάις περίμενε στο διάδρομο, μέσα σε μια σχολική τάξη με ζωγραφίες και βιβλία, 16 παιδιά κάθονταν γύρω από ένα τραπέζι ακούγοντας την ψυχλόγο Οξάνα Σλιέποβα. 

«Ποιος έχει σκύλο;» ρώτησε και πολλά από τα παιδία σήκωσαν αμέσως τα χέρια τους γεμίζοντας τον χώρο με φωνές «Εγώ, εγώ, εγώ!».

Ένας νεαρός είπε ότι ο σκύλος του ονομαζόταν Στιτς. «Τανκ», είπε ένα άλλο αγόρι, προσθέτοντας ότι έχει συνολικά πέντε, αλλά ξέχασε όλα τα ονόματά τους. Όλοι ξέσπασαν σε γέλια.

AP Photo/Vasilisa Stepanenko

Τα επτά κορίτσια και τα εννέα αγόρια —ηλικίας από 2 έως 18 ετών— μοιάζουν αρχικά με μαθητές που απολαμβάνουν το μάθημα. Αλλά έχουν ιδιαίτερες ιστορίες: Μερικοί έγιναν μάρτυρες όταν Ρώσοι στρατιώτες εισέβαλαν στις πόλεις τους και ξυλοκόπησαν τους συγγενείς τους. Μερικοί είναι γιοι, κόρες, αδέρφια ή αδελφές στρατιωτών που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή ή που σκοτώθηκαν.

Συγκεντρώνονται στο Κέντρο Κοινωνικής και Ψυχολογικής Αποκατάστασης, ένα κρατικό κοινοτικό κέντρο όπου λαμβάνουν βοήθεια για να αντιμετωπίσουν τις τραυματικές εμπειρίες μετά την εισβολή της Ρωσίας τον Φεβρουάριο. Το προσωπικό παρέχει τακτική ψυχολογική θεραπεία σε όποιον έχει επηρεαστεί με οποιονδήποτε τρόπο από τον πόλεμο.

Στο παρελθόν είχαν δουλέψει με άλογα, αλλά τώρα προσθέτουν υποστήριξη από έναν άλλο τετράποδο φίλο: σκύλο-θεραπευτή.

Το κέντρο βρίσκεται στη Μπογιάρκα, ένα προάστιο περίπου 20 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά του Κιέβου, και ιδρύθηκε το 2000 ως μέρος μιας προσπάθειας παροχής ψυχολογικής υποστήριξης σε άτομα που επηρεάστηκαν, άμεσα ή έμμεσα, από την έκρηξη στο πυρηνικό εργοστάσιο στο Τσερνόμπιλ το 1986.

Τώρα εστιάζει σε ανθρώπους που επλήγησαν από τον πόλεμο. Αυτές τις μέρες, όταν ορισμένες περιοχές είναι χωρίς ρεύμα μετά τις ρωσικές επιθέσεις στην ουκρανική ενεργειακή υποδομή, το διώροφο κτίριο είναι ένα από τα λίγα μέρη με φως και θέρμανση.

Με τα παιδιά μαζεμένα, μερικά φορώντας γιορτινά μπλε ή κόκκινα χριστουγεννιάτικα καπέλα, η Σλιεπόβα ρώτησε αν ήθελαν να συναντήσουν κάποιον. Αφού απάντησαν καταφατικά, η πόρτα άνοιξε και τότε τα πρόσωπα των παιδιών έλαμψαν. Χαμογέλασαν. Και μπήκε ο Μπάις, ο κούκλος θεραπευτής που κουνάει την ουρά.

Η Νταρίνα Κοκοζέι, ιδιοκτήτρια και χειριστής του σκύλου, ζήτησε από τα παιδιά να έρθουν ένα-ένα, για να του ζητήσουν να κάνει ένα ή δύο κόλπα. Εκατσε. Σηκώθηκε στα πίσω πόδια του. Άπλωσε ένα πόδι και κύλησε. Στη συνέχεια, ακολούθησε μια ομαδική αγκαλιά και του έδωσαν μερικές γευστικές λιχουδιές.

Για περισσότερα από 30 λεπτά, ο Μπάις άφησε όλους να τον αγγίξουν και να τον αγκαλιάσουν, χωρίς ποτέ να γαυγίσει. Ήταν λες και τίποτα άλλο δεν είχε σημασία εκείνη τη στιγμή, σαν να μην υπήρχε τίποτα να τον ανησυχεί.

AP Photo/Vasilisa Stepanenko

Αυτή είναι η πρώτη φορά που η Σλιέποβα δούλεψε με σκύλο ως μέρος των θεραπειών της. Αλλά, όπως δήλωσε στο AP News, διάβασε πως η εργασία με σκύλους, βοηθά τα παιδιά να μειώσουν το άγχος, να αυξήσουν την αντίσταση στο στρες και να ελαττώσουν την ανησυχία». 

Τα παιδιά δεν έδειχναν αγχωμένα, ωστόσο η πραγματικότητα είναι ακόμα σκληρή.

Παρατήρησε πώς μερικά παιδιά φοβούνται τους δυνατούς θορύβους, όπως όταν κάποιος κλείνει ένα παράθυρο ή όταν ακούει τον ήχο ενός τζετ. Μερικοί πέφτουν στο πάτωμα ή αρχίζουν να ρωτούν αν υπάρχει ένα καταφύγιο βομβών κοντά.

Ανάμεσα στα παιδιά ήταν ένας αδελφός και μια αδερφή από το Κουπιάνσκ, μια πόλη στην ανατολική περιοχή του Χάρκοβο, που είδαν Ρώσους στρατιώτες να εισβάλλουν στο σπίτι τους με πολυβόλα, να αρπάζουν τον παππού τους, να του βάζουν μια τσάντα στο κεφάλι και να τον χτυπούν, είπε η Σλιέποβα.

«Κάθε παιδί έχει ψυχολογικά τραύματα με διαφορετικούς τρόπους», είπε.

Μερικές μαμάδες παιδιών παρέμειναν σχεδόν όλη την ώρα καθισμένες, παρακολουθώντας και ακούγοντας από απόσταση. Όταν ήρθε ο Μπάις, έβγαλαν φωτογραφίες τα παιδιά τους.

Σχετικά Άρθρα

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΑΡΘΡΑ