Πολλοί πιστεύουν ότι τα σκυλιά κουνάνε την ουρά τους όταν είναι χαρούμενα. Αλλά, σύμφωνα με μια νέα μελέτη, η συμπεριφορά αυτή είναι στην πραγματικότητα πολύ διαφορετική.
Σε μια πρόσφατη μελέτη που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Biology Letters της Βασιλικής Εταιρείας, μια ομάδα Ευρωπαίων ερευνητών έψαξε δεκάδες μελέτες σχετικά με αυτή την ασύλληπτη συμπεριφορά για να προτείνει δύο βασικές θεωρίες σχετικά με το γιατί εξελίχθηκε.
«Πολλά ζώα έχουν ουρές και χρησιμοποιούν αυτές τις ουρές για να κινούνται π.χ. ένας αλιγάτορας που κολυμπάει, να κρατούν ισορροπία όπως μια γάτα που περπατάει κατά μήκος ενός στενού φράχτη και να απομακρύνουν τα παράσιτα όπως το άλογο που διώχνει τις μύγες μακριά από το σώμα του», δήλωσε στο Newsweek η Σύλβια Λεονέτι, πρώτη συγγραφέας της μελέτης και βοηθός ερευνητή στη συγκριτική βιοακουστική στο Ινστιτούτο Ψυχογλωσσολογίας Μαξ Πλανκ. «Αλλά αυτά τα παραδείγματα έρχονται σε αντίθεση με τους οικόσιτους σκύλους, οι οποίοι φαίνεται να χρησιμοποιούν την ουρά τους κυρίως για επικοινωνία και όχι για οποιαδήποτε άλλη λειτουργία».
Όταν ένας σκύλος λαμβάνει ένα ερέθισμα που συνδέεται με ένα θετικό συναίσθημα, όπως το να τον χαιρετάει ο ιδιοκτήτης του, τείνει να κουνάει την ουρά του περισσότερο προς τα δεξιά. Ωστόσο, όταν εκτίθεται σε ερεθίσματα που μπορεί να προκαλέσουν υποχώρηση, όπως ένας άγνωστος άνθρωπος ή όταν έρχεται αντιμέτωπος με έναν πιο κυρίαρχο σκύλο, τείνει να κουνάει περισσότερο προς τα αριστερά.
Είναι ενδιαφέρον ότι οι σκύλοι μπορούν να αντιληφθούν αυτές τις ασυμμετρίες σε άλλα σκυλιά, ακόμη και σε ρομπότ που κουνάνε την ουρά τους, προσθέτοντας περαιτέρω στοιχεία για κάποιο είδος επικοινωνιακού ρόλου αυτής της συμπεριφοράς.
Παρά τις λεπτομέρειες αυτές, το κούνημα της ουράς συνδέεται συχνά με κάποιου είδους διέγερση, είτε αυτή είναι θετική είτε αρνητική.
Αυτό, γράφουν οι συγγραφείς, υποδηλώνει ότι μπορεί να συσχετίζεται με ορμόνες και νευροδιαβιβαστές που σχετίζονται με τη διέγερση στον οργανισμό των σκύλων. Ανέφεραν έμμεσα στοιχεία που συνδέουν την ωκυτοκίνη, την ορμόνη της “αγάπης”, και το κούνημα της ουράς, ειδικά όταν τα σκυλιά επανενώνονται με τους ιδιοκτήτες τους.
Μπορεί επίσης να υπάρχει συσχέτιση μεταξύ του κουνήματος της ουράς και της ορμόνης του στρες, της κορτιζόλης, αν και οι μελέτες σχετικά με αυτή την ορμόνη είναι λιγότερο πειστικές λόγω της μεταβλητότητας μεταξύ διαφορετικών φυλών και ιστοριών ζωής.
Σε σύγκριση με τους πλησιέστερους γείτονές τους, τους λύκους, οι σκύλοι κουνάνε την ουρά τους σημαντικά συχνότερα και από πολύ μικρότερη ηλικία.
«Μια μελέτη διαπίστωσε ότι κατά τη διάρκεια καταστάσεων άρνησης τροφής, οι σκύλοι κούνησαν περισσότερο την ουρά τους όταν ήταν παρών ένας άνθρωπος σε σχέση με την απουσία ανθρώπου, γεγονός που υποδηλώνει ότι το κούνημα της ουράς μπορεί επίσης να λειτουργεί ως σήμα έκκλησης», γράφουν οι συγγραφείς.
Αυτό υποδηλώνει ότι η συμπεριφορά τους με το κούνημα της ουράς εξελίχθηκε σύμφωνα με την εξημέρωσή τους από τον άνθρωπο, γεγονός που ενισχύει τη θεωρία ότι το κούνημα της ουράς μπορεί να προέκυψε για να επιτρέπει στα ζώα αυτά να επικοινωνούν με τα ανθρώπινα αφεντικά τους.
Αλλά αυτή η εξέλιξη μπορεί να μην ήταν σκόπιμη. Για παράδειγμα, οι συγγραφείς προτείνουν ότι το κούνημα της ουράς μπορεί να προέκυψε ως υποπροϊόν ενός άλλου επιλεγμένου χαρακτηριστικού, όπως η εξημερότητα ή η φιλικότητα. Και αυτό φαίνεται ότι συνέβη σε ένα μακροχρόνιο πείραμα με ασημένιες αλεπούδες, που σχεδιάστηκε για να αναπαραστήσει τη διαδικασία εξημέρωσης των θηλαστικών σε πραγματικό χρόνο.
Σε αυτή τη μελέτη, μια ομάδα ασημένιων αλεπούδων εκτράφηκε επί 40 γενιές και επιλέχθηκε να έχει χαρακτηριστικά όπως η εξημερωσιμότητα και η ευγένεια – παρόμοια με τα χαρακτηριστικά που πιθανώς θα είχαν επιλεγεί στους προγόνους του σύγχρονου σκύλου.
Το κούνημα της ουράς δεν επιλέχθηκε άμεσα, αλλά με την πάροδο του χρόνου, οι εξημερωμένες αλεπούδες άρχισαν επίσης να παρουσιάζουν μια συμπεριφορά που μοιάζει με το κούνημα της ουράς του σκύλου.
Εναλλακτικά, υποθέτουν ότι οι άνθρωποι μπορεί να έχουν επιλέξει ενεργά τη συμπεριφορά αυτή, ίσως λόγω μιας ασυνείδητης έλξης προς τη ρυθμική συμπεριφορά και της έμφυτης ικανότητάς μας να εντοπίζουμε μοτίβα σε τέτοιους ρυθμούς. Ωστόσο, ενώ αυτές οι θεωρίες μπορεί να εξηγούν γιατί εξελίχθηκε το κούνημα της ουράς, υπάρχουν ακόμη πολλά ερωτήματα που παραμένουν αναπάντητα.
Παραμένουν ερωτήματα σχετικά με το πώς οι σκύλοι μπορούν να ελέγχουν αυτή τη συμπεριφορά, πόσο καλά μπορούν να αποκρυπτογραφήσουν τα νοήματα αυτού του κουνήματος μεταξύ άλλων σκύλων και πώς οι φυλές με κοντύτερη ουρά μπορεί να καθυστερούν λόγω μειωμένης ικανότητας να εκτελούν αυτή τη συμπεριφορά.
Πρέπει να γίνουν πιο εμπεριστατωμένες μελέτες για να επιβεβαιωθούν αυτές οι εξελικτικές καταβολές και να απαντηθούν αυτά τα εναπομείναντα ερωτήματα, αλλά η ομάδα ελπίζει ότι η αναθεώρησή της θα δώσει ώθηση στη συνέχιση της έρευνας επί του θέματος.
«Έχοντας αναδείξει την πολυπλοκότητα αυτής της συμπεριφοράς και τη σημασία της μελέτης όλων των διαφορετικών συστατικών που την αποτελούν, καλούμε τους συναδέλφους μας να συνεχίσουν να χρησιμοποιούν και να αναπτύσσουν προηγμένες και μη επεμβατικές τεχνολογίες για να ασχοληθούν με μια διεπιστημονική μελέτη όχι μόνο της συμπεριφοράς του σκύλου αλλά και των αλληλεπιδράσεων σκύλου-σκύλου και σκύλου-ανθρώπου», δήλωσε η Λεονέτι.
Ακολουθήστε το pet-in.gr στο Facebook, στο Instagram και το Google News
