Ακούστε το άρθρο στο Spotify:

Ας ταξιδέψουμε νοητά πίσω στο χρόνο, και συγκεκριμένα στη Σκωτία του 20ου αιώνα, για να γνωρίσουμε τη γάτα που σκότωσε περισσότερα ποντίκια στη διάρκεια της ζωής της από κάθε άλλη οικόσιτη γάτα στη σύγχρονη καταγεγραμμένη ιστορία.

Η ιστορία μας ξεκινά από ένα σκωτσέζικο αποστακτήριο, ονόματι «Glenturret», κοντά στη σκωτσέζικη πόλη Κριφ, στην ιστορική κομητεία Πέρθσαϊρ της κεντρικής Σκωτίας -ένα ιστορικό αποστακτήριο ουίσκι, με μακρά ιστορία που ξεκίνησε να «ξεδιπλώνεται» ήδη από τον 18ο αιώνα, το οποίο μέχρι και σήμερα χαίρει καλής φήμης.

Το αποστακτήριο χρονολογείται πίσω στο 1717, διεκδικώντας τον τίτλο του παλαιότερου αποστακτηρίου ουίσκι της Σκωτίας. Κατά την πρώιμη ιστορία του, σύμφωνα με τα όσα λέγονται, λειτουργούσε παράνομα από αποσταγματοποιούς που αγαπούσαν τη φοροδιαφυγή, δίνοντας ίσως έτσι και μια εξήγηση για την απομονωμένη τοποθεσία στην οποία βρίσκεται έως και σήμερα.

Το πρώτο ρεκόρ του αποστακτηρίου «Glenturret»

Το αποστακτήριο «Glenturret» είναι το «σπίτι» της μάρκας ουίσκι με τις υψηλότερες πωλήσεις επί σειρά ετών στη Σκωτία, από το 1980 έως και σήμερα, που δεν είναι άλλη από την “The Famous Grouse”. Το 2012, μάλιστα, παρασκευάστηκε και παρουσιάστηκε μια υπερμεγέθης έκδοση του προϊόντος, «χαρίζοντας» στο σκωτσέζικο αποστακτήριο την πρώτη του είσοδο στα Ρεκόρ Γκίνες, ως το αποστακτήριο που παρασκεύασε το μεγαλύτερο μπουκάλι ουίσκι στον κόσμο.

Ομολογουμένως, μόνο εντυπωσιακή θα χαρακτήριζε κανείς την ποσότητα των 228 λίτρων ουίσκι μέσα σε ένα και μόνο τεράστιο μπουκάλι. Το 2021, όμως, το συγκεκριμένο ρεκόρ «έσπασε» ένα μπουκάλι ύψους 1,80 m που χώρεσε 83 επιπλέον λίτρα, φθάνοντας τη συνολική ποσότητα των 311 λίτρων (!) – το “The Intrepid”, το οποίο λέγεται ότι χρειάστηκε μια ολόκληρη ώρα για να γεμίσει!

Τα τρωκτικά-κλέφτες, η δολοφονική γάτα και το νέο ρεκόρ

Κι όμως, η φήμη του αποστακτηρίου σήμερα συνδέεται κυρίως με ένα άλλο ρεκόρ, το οποίο φαίνεται πως έκανε μεγαλύτερη αίσθηση από το υπερμεγέθες μπουκάλι. Η φήμη του, λοιπόν, είναι συνδεδεμένη με την Τόουζερ, μια θηλυκή μακρύτριχη γάτα που, ακόμη και σήμερα, κατέχει την πρωτιά της αποτελεσματικότερης στο κυνήγι ποντικιών δεσποζόμενης γάτας στη σύγχρονη καταγεγραμμένη ιστορία.

Η Τόουζερ γεννήθηκε το 1963 και πέθανε το 1987 σε ηλικία σχεδόν 24 ετών. Επρόκειτο για μια κυνηγιάρα γάτα, την πιο κυνηγιάρα από κάθε άλλη γάτα που έχει γνωρίσει και καταγράψει η ανθρωπότητα. Κι ενώ θα έλεγε κανείς ότι ισχύει σε μεγάλο βαθμό η παροιμία «λείπει η γάτα και χορεύουν τα ποντίκια» (στο παράδειγμά μας και κυριολεκτικά!), στις εγκαταστάσεις του «Glenturret» τα ποντίκια δε χόρεψαν ποτέ όσο η Τόουζερ ήταν παρούσα και «άπλωνε» το βλέμμα του θηρευτή παντού γύρω της.

Τα αποστακτήρια όπου παρασκευάζεται ουίσκι αποτελούν ιδανικό στόχο για τα ποντίκια. Ο λόγος είναι απλός: για να παραχθεί ουίσκι, χρειάζεται κριθάρι. Και όπου υπάρχει κριθάρι, υπάρχουν και ποντίκια. Αλλά όπου υπήρχαν ποντίκια στο αποστακτήριο «Glenturret», υπήρχε και η Τόουζερ, η οποία «έσπασε» το παγκόσμιο ρεκόρ σκοτώνοντας περίπου 28.899 ποντίκια στη ζωή της, που σημαίνει ότι κυνηγούσε επιτυχώς και σκότωνε, κατά μέσο όρο, περίπου 5 ποντίκια κάθε μέρα!

Είναι δεδομένο ότι οι αποσταγματοποιοί σε καμία περίπτωση δεν ήθελαν να έχουν τα τρωκτικά «στα πόδια τους», ούτε φυσικά και να έχουν πρόσβαση στα χωράφια με το κριθάρι που προοριζόταν να χρησιμοποιηθεί στην παραγωγή του εμπορεύματός τους. Κατά το παρελθόν, ήταν πολύ σύνηθες οι γάτες να χρησιμοποιούνται ακριβώς γι’ αυτόν το σκοπό, δηλαδή να εξολοθρεύουν τα ποντίκια, κι έτσι να ελαχιστοποιούνται οι απώλειες. Εξάλλου, έτσι ξεκίνησε και η εξημέρωση της γάτας, από τις καλλιέργειες της Εύφορης Ημισέληνου στη Μέση Ανατολή, πριν από περίπου 11.000 χρόνια.

Ποιό ήταν το όφελος για την Τόουζερ;

Η σπουδαιότερη ως προς αυτό το έργο οικόσιτη γάτα, από τότε έως και σήμερα, σύμφωνα πάντα με τις υπάρχουσες καταγραφές, ήταν η Τόουζερ. Αλλά, τι είχε να κερδίσει; Γιατί επεδείκνυε τέτοιο ζήλο;

Το αποστακτήριο «Glenturret» ήταν το τέλειο σπίτι για την Τόουζερ. Είχε ένα αποκλειστικά δικό της ζεστό μέρος για να κοιμάται και όση τροφή λαχταρούσε. Αυτά και μόνο ήταν αρκετά, ωστέ εκείνη να είναι ανά πάσα ώρα και στιγμή έτοιμη να υπερασπιστεί το σπίτι της με όλη της τη δύναμη. Με κάθε κύτταρο της ύπαρξής της.

Κάθε βράδυ, το αιλουροειδές περιπολούσε επιμελώς την περιοχή του, σκοτώνοντας βίαια κάθε ποντίκι που συναντούσε στο πέρασμά του. Όταν έφτανε το πρωί και οι αποσταγματοποιοί επέστρεφαν στο πόστο τους, τα ποντίκια είχαν τοποθετηθεί σε μια σειρά στο πάτωμα. Ήταν σαν να τα τακτοποιούσε κατ’ αυτόν τον τρόπο η Τόουζερ, ώστε φθάνοντας οι άνθρωποι-φίλοι της να δουν τα επιτεύγματά της και να αξιολογήσουν την απόδοσή της, η οποία ήταν φυσικά κάτι περισσότερο από εξαιρετική.

Σκότωσε πράγματι τόσα τρωκτικά η Τόουζερ;

Δυστυχώς, η αξιοπιστία των θυμάτων της Τόουζερ θα λέγαμε ότι είναι σχετικά χαμηλή. Το ρεκόρ που σημείωσε η μακρύτριχη γάτα αποτελεί μονάχα μια εκτίμηση, η οποία προέκυψε από δεδομένα που ελήφθησαν όσο εκείνη βρισκόταν υπό παρακολούθηση για αρκετές ημέρες. Ομολογουμένως, αυτή δεν είναι η πιο επιστημονικά ορθή μέθοδος, αλλά πιστεύεται ότι ο αριθμός ποντικιών που σκότωσε ίσως να είναι τελικά αρκετά ακριβής, αφού διατηρούσε τον υψηλό ρυθμό επιτυχίας της στο κυνήγι καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής της, μέχρι και την ηλικία των 23 ετών, όταν και απεβίωσε, σχεδόν έναν μήνα πριν από τα 24α γενέθλιά της.

Σύμφωνα με πληροφορίες, οι ιδιοκτήτες της έριχναν μερικές σταγόνες ουίσκι στο γάλα της κάθε βράδυ, γεγονός που θεωρείται ότι ενδεχομένως συνέβαλε στη μακροζωία της, ή ακόμη και στην ασυνήθιστα ισχυρή δολοφονική της φύση. Μέχρι και το 1987, όταν η Τόουζερ άφησε την τελευταία της πνοή, η διαδικασία της βυνοποίησης στο δάπεδο – κατά την οποία ο υγρός σπόρος τοποθετείται στο τσιμεντένιο δάπεδο του αποστακτηρίου για να βλαστήσει – είχε σχεδόν εκλείψει, καθώς αντικαταστάθηκε από άλλες μεθόδους. Εξαιτίας αυτού, εκτός από την αυστηροποίηση των κανονισμών υγιεινής, οι βυνοποιητές ήταν πλέον περιττοί.

Το «Glenturret» συνέχισε να διατηρεί μια ή δύο γάτες, ωστόσο, τις χρησιμοποιούσαν περισσότερο για την προσέλκυση επισκεπτών, παρά για το κυνήγι ποντικιών. Στην πραγματικότητα, η άμεση διάδοχος της Τόουζερ, η Άμπερ, φέρεται να έτρεχε μακριά από κάθε ποντίκι που έβλεπε, χωρίς ποτέ να πιάσει ούτε ένα.

Η μνήμη της Τόουζερ ζει σήμερα μέσω των αποτυπωμάτων των ποδιών της, που είναι χαραγμένα στα μπουκάλια του λικέρ “Fairlie’s Light Highland”, ενώ έχει δημιουργηθεί, επίσης, ένα άγαλμα εις μνήμην της έξω από το αποστακτήριο «Glenturret».

Πηγή: Guinness World Records