Του Ζώη Μαρίνου
Δεν χρειάζονται στοιχεία δημοσκοπήσεων, ούτε γνώμες επικοινωνιολόγων. Το «πιάνει» κανείς στον αέρα…
Το είδαμε κι όσοι πήγαμε στις συγκεντρώσεις. Το καταλαβαίνουμε σε κάθε καθημερινή μας επαφή. Ο κόσμος, δεκαεπτά μέρες μετά την τραγωδία στα Τέμπη, παραμένει σε κατάσταση θυμού. Με αισθήματα που κλιμακώνονται έως την οργή για το αδιανόητο του δυστυχήματος και τον άδικο θάνατο δεκάδων νέων ανθρώπων. Κι όλα αυτά, φυσικά, έχουν και πολιτική ανάγνωση καθώς σε λίγες εβδομάδες θα έχουμε εκλογές.
Πρώτη παρατήρηση: Η συντριπτική πλειονότητα των πολιτών συναντάται σε μια προσέγγιση που επιμερίζει τις πραγματικά εγκληματικές ευθύνες του δυστυχήματος στο σύνολο του πολιτικού συστήματος.
Σε μια προσέγγιση που διακρίνει διαχρονικές ολιγωρίες, αδράνειες, λάθη, παραλείψεις και ούτω καθεξής. Αυτή δε η προσέγγιση, χωρίς να είναι ανακριβής, ωθεί πολλούς-κυρίως τους νεότερους σε ηλικία- στη λεγόμενη αντισυστημική στάση. Και ίσως και στην αντισυστημική ψήφο. Σε μια στάση (και ψήφο) που εκκινώντας απ’ την έλλειψη εμπιστοσύνης στο πολιτικό σύστημα, το καταδικάζει συλλήβδην.
Δεύτερη παρατήρηση: Αυτή η στάση που εκφράζεται «με οργή προς όλους», μοιραία οικοδομεί μια μεγάλη απόσταση ανάμεσα στους πολίτες και στο λεγόμενο πολιτικό σύστημα. Όλοι φταίνε, λοιπόν. Κάποιοι λιγότερο, κάποιοι περισσότερο. Ωστόσο, εξ όσων γνωρίζουμε, η αντιπροσωπευτική δημοκρατία δεν έχει ακόμα υποκατασταθεί από κάποιο άλλο, καλύτερο σύστημα. Συνεπώς; Συνεπώς, ας μην αφήνουμε χαραμάδες ώστε ν’ ακούγονται φωνές που επιχειρούν να «καβαλήσουν» τη δικαιολογημένη οργή όλων μας και με υπεραπλουστευτικό (και χυδαίο) λόγο να την εκμεταλλευτούν και εξαργυρώσουν.
Εδώ και δεκαεπτά μέρες μιλάμε για όλους και για όλα.
Και καλά κάνουμε. Ωστόσο, για εκείνο που δεν έχουμε ακούσει ακόμα να γίνεται λόγος είναι με ποιο τρόπο, με ποιες συμπεριφορές και ποιες νοοτροπίες, αυτή η δύσμοιρη χώρα θα καταφέρει να ξεκολλήσει απ’ τον «πάτο» και να πλησιάσει χώρες του ευρωπαϊκού βορρά. Το πως η ανατολίτισσα όψη πολλών εξ ημών θα γίνει σκανδιναβή στην αυστηρότητα, στη συνέπεια, στην ευθύνη και στην εργατικότητα, στον ορθολογισμό και στην πειθαρχία, ώστε να μη θρηνούμε παιδιά που θα μπορούσαν να είχαν σωθεί αν λειτουργούσαν ηλεκτρονικά συστήματα όμοια μ’ αυτά που διαθέτει σήμερα ένα μεσαίας κατηγορίας νέο επιβατικό Ι.Χ.
Αυτό είναι το σημαντικότερο, κατά τη γνώμη μας… Ή μήπως όχι;
