Η Ινδία κατάφερε να πολλαπλασιάσει τον αριθμό των αιλουροειδών -ο οποίος είχε ελαχιστοποιηθεί εξαιτίας της έξαρσης του κυνηγιού στα μέσα του 20ού αιώνα- με μια σειρά από δυναμικές παρεμβάσεις που απέβλεπαν στην προστασία τους.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1970, οι τίγρεις στην Ινδία δεν ξεπερνούσαν τις 1.800. Ο πληθυσμός των άγριων αιλουροειδών, που υπολογιζόταν σε δεκάδες χιλιάδες λίγα χρόνια νωρίτερα, το 1947, το έτος ανεξαρτητοποίησης της χώρας, αποδεκατίστηκε μέσα σ’ ένα διάστημα περίπου 25 ετών, προκαλώντας ανυπολόγιστη ζημιά στα ευάλωτα οικοσυστήματα της Ινδίας, όπου οι τίγρεις διαδραματίζουν καθοριστικό ρόλο.

Τα καλά νέα είναι ότι αυτό φαίνεται πως έχει πλέον αλλάξει δραστικά. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ των Times της Νέας Υόρκης, η Ινδία γιόρτασε την Κυριακή 9 Απριλίου τα 50 χρόνια του “Project Tiger”, που πρόκειται για ένα εντατικό σχέδιο προστασίας του αριθμού των τίγρεων και που θα έλεγε κανείς ότι έχει στεφθεί με επιτυχία, αφού σήμερα ζουν πλέον στην Ινδία 3.167 τίγρεις.

«Η χώρα με τη μεγαλύτερη εξάπλωση τίγρεων στον κόσμο»

«Η Ινδία είναι η χώρα με τη μεγαλύτερη εξάπλωση τίγρεων στον κόσμο» δήλωσε ο πρωθυπουργός Ναρέντρα Μόντι μετά από σαφάρι στο οποίο συμμετείχε στα δάση του νότιου κρατιδίου Καρνατάκα. «Αυτά είναι τα αποτελέσματα της κουλτούρας διατήρησης και της συμμετοχής των ανθρώπων». Ο λόγος που οι αριθμοί τους είχαν σημειώσει τόσο απότομη μείωση κατά τις δεκαετίες μετά την ανεξαρτησία ήταν η διάδοση του κυνηγιού με στόχο την επίδειξη του θηράματος ως τροπαίου, συνήθως εντός του οικογενειακού περιβάλλοντος. Το «σπορ» αυτό, μέχρι πρότινος αποκλειστικό προνόμιο της αποικιακής ελίτ, είχε αποκτήσει πλέον δημοφιλία στα μεγαλύτερα τμήματα του πληθυσμού, με αποτέλεσμα να μειωθούν δραματικά οι αριθμοί των τίγρεων, αλλά και να εξαφανιστούν εντελώς τα τσιτάχ.

«Η περίοδος μεταξύ της ανεξαρτησίας και του 1972 ήταν μια από τις χειρότερες για την άγρια ζωή στην Ινδία. Οι τίγρεις ήταν ένας από τους κύριους στόχους» δήλωσε, σύμφωνα με τους New York Times, ο Γιαντβεντράντεφ Τζάλα, πρώην πρύτανης του Ινστιτούτου Αγριας Ζωής της Ινδίας, ο οποίος έχει μελετήσει τις τίγρεις για σχεδόν δύο δεκαετίες. «Αν δεν υπήρχε το “Project Tiger”, αναμφίβολα η Ινδία θα είχε χάσει μέχρι σήμερα όλες τις τίγρεις της». Για να επιτχύχει αυτά τα εντυπωσιακά αποτελέσματα, η κυβέρνηση της Ινδίας έλαβε δραστικά μέτρα κατά της λαθροθηρίας, ενώ προέβη ακόμα και σε μετεγκαταστάσεις ολόκληρων χωριών για τη διεύρυνση των καταφυγίων για τίγρεις, καθώς και για την καλύτερη ποιότητα ζωής τους. Τα 5.405 τετραγωνικά μίλια που προορίζονταν για καταφύγια στην αρχή της προσπάθειας, σήμερα ανέρχονται σε 28.958, δηλαδή περίπου στο 2,3% της συνολικής έκτασης της χώρας.

Παράλληλη αύξηση των πληθυσμών τίγρεων και ανθρώπων

Μαζί, όμως, με τις τίγρεις, έχουν αυξηθεί και οι άνθρωποι. Από 340 εκατ. στα μέσα του 20ού αιώνα, ο πληθυσμός της ασιατικής χώρας αγγίζει πλέον το 1,5 δισ., αφήνοντας πολύ μικρότερα περιθώρια για τις τίγρεις, κάθε μία από τις οποίες χρειάζεται το λιγότερο 27-39 μίλια χώρου για να ζήσει. Με τη χώρα να αδυνατεί να φιλοξενήσει περισσότερες από 10.000 τίγρεις, και παρά το γεγονός ότι περιστατικά μεταξύ ανθρώπων και ζώων εξακολουθούν να προκύπτουν, η Ινδία νιώθει αρκετά ασφαλής ώστε να αρχίσει να συζητάει την εξαγωγή αιλουροειδών στην Καμπότζη. Αντίστοιχα, η Ινδία έχει λάβει 20 τσιτάχ από τη Ναμίμπια και τη Νότια Αφρική. Ενα ζώο πέθανε έξι μήνες μετά την άφιξή του εξαιτίας ιατρικού προβλήματος, αλλά ένα άλλο κατάφερε να γεννήσει τέσσερα μικρά στο Εθνικό Πάρκο Κούνο. «Μετά από 75 χρόνια γεννήθηκαν τσιτάχ σε ινδικό έδαφος» δήλωσε ο πρωθυπουργός. «Αυτό είναι ένα ένα πολύ ευοίωνο ξεκίνημα».

Πηγή: New York Times