Ακούστε το άρθρο στο Spotify:
Του Σταύρου Μαρίνου
Η προεκλογική περίοδος έρχεται και όλο και περισσότερα πολιτικά πρόσωπα, προερχόμενα απ’ όλους τους πολιτικούς χώρους, φωτογραφίζονται και αναρτούν στους λογαριασμούς τους -στην κοινωνική δικτύωση- φωτογραφίες με δεσποζόμενα ή αδέσποτα ζώα.
Παρατήρηση πρώτη: Η φωτογράφηση με ζώα δε σε καθιστά αυτομάτως φιλόζωο. Ούτε απριόρι αποδεικνύει την πρόθεση ειλικρινούς στήριξης των ζώων αυτών.
Παρατήρηση δεύτερη: Στην Ελλάδα υπάρχει ζήτημα, κυρίως με τ’ αδέσποτα αλλά και, εν μέρει, με τα δεσποζόμενα ζώα. Με τις πολιτικές που έως τώρα έχουν ακολουθηθεί να είναι ελλειμματικές ή εμβαλωματικές. Ή, το χειρότερο, ανεφάρμοστες.
Παρατήρηση τρίτη: Δεν υπάρχει Έλληνας πολιτικός που να μη θέλει τις ψήφους των φιλόζωων. Κι έτσι, μόλις πλησιάζουμε στις κάλπες πυκνώνουν οι φιλοζωικές ρητορείες τους και τα επικοινωνιακά τρικ. Και για να μην αδικούμε κάποιους, υπάρχουν και συνειδητοποιημένοι φιλόζωοι πολιτικοί που πράγματι δείχνουν ενδιαφέρον, μόνο που τελικά η «φωνή» ή η παρέμβαση τους δεν είναι τόσο ισχυρές ώστε ν’ αλλάξουν τα πράγματα στο βαθμό που θα έπρεπε ν’ αλλαχθούν…
Παρατήρηση τέταρτη: Οι φιλόζωοι είναι καλά «εκπαιδευμένοι», πλέον. Δηλαδή ξέρουν αυτό που λέει ο τίτλος του άρθρου. Ότι η όψιμη «ανακάλυψη» των ζώων και η φωτογράφηση μαζί τους δε σε καθιστά εξ ορισμού φιλόζωο. Εδώ είναι σαν να υπάρχει ένα ένστικτο όπου ο «δέκτης» του μηνύματος ξέρει καλά αν λέει ή όχι αλήθεια ο «πομπός».
Οι πολιτικοί, λοιπόν, είναι «διαβασμένοι». Γνωρίζουν πολύ καλά τα δεδομένα. Ειδικότερα, για να αποφύγουμε -έστω εμείς- τα λόγια του αέρα, γνωρίζουν ότι το 43% των Ελλήνων έχουν στο σπίτι τους έστω ένα κατοικίδιο. Γνωρίζουν, επίσης, ότι οι μισοί εξ αυτών, και συγκεκριμένα το 45,3%, πήραν το κατοικίδιό τους απ’ τον δρόμο. Με επαγωγική σκέψη ταχύτατα φτάνουμε και στο πόρισμα ότι αυτοί είναι κι όσοι γνωρίζουν το πρόβλημα. Αν μη τι άλλο, είναι ενημερωμένοι και ζυγίζουν με εκπληκτική ακρίβεια την κάθε κίνηση. Κι αυτό πρέπει να κάνουν. Πρέπει, όμως, και να το εννοούν.
Αν η φιλοζωία σταματά στη φωτογραφία, μηδέν εις το πηλίκο.
Αν η ευαισθητοποίηση δεν ενσαρκώνεται σε ουσιώδεις μεταρρυθμίσεις και σε μετρήσιμα αποτελέσματα -σ’ αυτά που προκύπτουν απ’ την έμπρακτη, μεθοδικά οργανωμένη και ορθώς πεπραγμένη κινητοποίηση, όχι απ’ τις φωτογραφίες- τότε ποιο το νόημα να εμπιστευόμαστε ανθρώπους που φωτογραφήθηκαν μια-δυο φορές μ’ ένα σκυλάκι ή ένα γατάκι αγκαλιά; Γιατί να στεκόμαστε στη φωτογραφία; Και, κυρίως, γιατί να τής δίνουμε σημασία καν;
Θα είμαστε οι πρώτοι που θα είμαστε εκεί, στην πρώτη γραμμή, να επαινέσουμε όσους πολιτικούς και όσα νομοσχέδια φέρουν λύσεις, έστω και ελλιπείς ή «άγουρες», αλλά θα το πράξουν έχοντας σαφείς στόχους κατά νου. Θα είμαστε απ’ τους πρώτους που θα αναδείξουμε το έργο και θα προβάλλουμε τις φωτογραφίες τους, τηρώντας την ιερή αντικειμενικότητα της δημοσιογραφίας, προβάλλοντας και τους μεν και τους δε.
Κι ο λόγος είναι απλός: Μας ενδιαφέρει να μη δούμε άλλα ζώα να «σβήνουν». Να μη δούμε άλλες ψυχές να ταλαιπωρούνται και να φθείρονται. Να μη δούμε άλλη αδράνεια. Να δούμε μόνο την αλήθεια, κι ας μην είναι αυτή που θα θέλαμε να δούμε. Ας μην είναι αυτή που έχουμε ανάγκη. Αλλά την αλήθεια. Μόνο έτσι γνωρίζουμε πού βρισκόμαστε και πού πατάμε. Μόνο έτσι το κάθε βήμα μπορεί, πράγματι, ν’ αποβλέπει στο να μας πηγαίνει μπροστά. Όχι όπως αρέσκονται να λένε οι πολιτικοί, ιδίως μέρες σαν κι αυτές που διανύουμε, αλλά όπως το εννοεί ο κάθε ένας από εμάς μέσα του.
Βαθιά και ειλικρινά. Όχι άψυχα, ξύλινα και πολιτικά. Όχι για τη ψήφο, αλλά για τη ζωή.
