Η ράτσα του σκύλου μας μπορεί να μην υπαγορεύει τη συμπεριφορά του, ωστόσο τα γονίδια παίζουν ένα σημαντικό ρόλο, αποκάλυψε μια μελέτη γονιδιωμάτων 4.000 καθαρόαιμων, μικτών και άγριων σκύλων.
Συγκρίνοντας τα δεδομένα DNA τόσων πολλών ζώων, οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι οι γενετικές παραλλαγές εμφανίστηκαν σε ομάδες γύρω από διαφορετικούς τύπους σκύλων. Αυτές οι ομάδες περιείχαν ράτσες σκύλων που όλες είχαν ένα κοινό χαρακτηριστικό: τον ρόλο που έπαιξαν οι πρόγονοί τους στην ανθρώπινη ιστορία.
«Οι άνθρωποι έχουν απασχολήσει σκύλους για χιλιάδες χρόνια για να εκτελούν εργασίες όπως η βοσκή, η θανάτωση παρασίτων, το κυνήγι,η μετακίνηση φορτίων, η φύλαξη και η συντροφιά», έγραψαν οι συγγραφείς της μελέτης στην εργασία τους. «Για να παράγουν σκύλους που θα εκτελούν αυτούς τους ρόλους με αξιοπιστία, οι άνθρωποι τα έχουν εκθρέψει επιλεκτικά προς μια ποικιλία ιδανικών συμπεριφοράς».
Αυτή η επιλεκτική αναπαραγωγή ξεκίνησε πριν από περίπου 2.000 χρόνια, αλλά οι άνθρωποι άρχισαν να ταξινομούν τις ράτσες σκύλων πολύ πιο πρόσφατα. Τα ονόματα που χρησιμοποιούμε για τις σύγχρονες ράτσες είναι ηλικίας μικρότερης των 160 ετών, «μια αναλαμπή στην εξελικτική ιστορία σε σύγκριση με την προέλευση των σκύλων πριν από περισσότερα από 10.000 χρόνια», έγραψαν οι συγγραφείς στην εργασία, που δημοσιεύθηκε στις 8 Δεκεμβρίου στο περιοδικό Cell.
Αντί να ομαδοποιηθούν οι σκύλοι ανά ράτσα, η ανάλυση DNA αποκάλυψε 10 γενετικές γενεαλογίες από τις οποίες προέρχονται οι σύγχρονοι σκύλοι: κυνηγόσκυλο-ιχνηλάτης, Πόιντερ-Σπάνιελ, Ριτρίβερ, Τεριέ, σκύλος βοσκής, σκύλος ελκήθρου, Αφρικανικό και Μέσης Ανατολής, Ασιατικό Σπιτς, Ντίνγκο και Λαγωνικό. Μέσα σε αυτές τις 10 ομάδες, οι ερευνητές βρήκαν διαφορετικά γονίδια – και κοινές συμπεριφορές.
Τα Tεριέ είχαν περισσότερη επιθετικότητα κατευθυνόμενη από τους σκύλους και υψηλότερη επιθετική ορμή. Αυτό είναι λογικό υπό το πρίσμα της ιστορίας της ράτσας τεριέ, η οποία γενικά χρησιμοποιούνταν για κυνήγι παρασίτων και στο «άθλημα» της κυνομαχίας. Τα σκυλιά συντροφιάς και toy, έδειξαν υψηλά επίπεδα φόβου για σκύλους, ανθρώπους και διαφορετικές καταστάσεις. Τα κυνηγόσκυλα παρουσίασαν συμπεριφορές που σχετίζονται με το άγχος, για τις οποίες οι συγγραφείς πρότειναν ότι θα μπορούσαν να προκληθούν από την ανάγκη των κυνηγετικών σκύλων για οξεία ευαισθησία στις κινήσεις των στόχων τους.
Οι σκύλοι βοσκής, στους οποίους περιλαμβάνονται σκύλοι που εκτράφηκαν για εργασία με πρόβατα και βοοειδή, ήταν από τους πιο εύκολα εκπαιδευμένους και είχαν μειωμένα επίπεδα επιθετικότητας και αρπακτικής ορμής. Οι ιδιοκτήτες αυτών των σκύλων συνήθως αναφέρουν την τάση των ζώων να εκτρέφουν κοπάδια, ακόμα κι αν δεν έχουν ποτέ εκπαιδευτεί να εργάζονται. Τα τσοπανόσκυλα, για παράδειγμα, μπορούν να συγκεντρώνουν τα παιχνίδια τους ή ακόμα και να ομαδοποιούν μικρά παιδιά.
Εκτός από ένα ισχυρό ένστικτο βοσκής, οι αρχικοί βοσκοί έπρεπε να έχουν ακριβή έλεγχο στις κινήσεις τους, καθώς οι ανεπαίσθητες αλλαγές στη θέση μπορούν να οδηγήσουν ένα κοπάδι σε διαφορετική κατεύθυνση. Αλλά αν αυτές οι συμπεριφορές, που εμφανίζονται σε γενιές βοσκών, είχαν βάση στο DNA των σκύλων, είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον να μελετήσουμε την πρώτη συγγραφέα Έμιλυ Ντούτροου, μεταδιδακτορική υπότροφο στο Εθνικό Ινστιτούτο Ερευνών Ανθρώπινου Γονιδιώματος.
Η Ντούτροου και οι συνεργάτες της βρήκαν συγκεκριμένα γονίδια στο DNA των σκύλων βοσκής που σχετίζονται με την εγκεφαλική δραστηριότητα. Αυτά περιελάμβαναν γονίδια που συνδέονται με τον κινητικό έλεγχο και την όραση, καθώς και ένα που έχει συσχετιστεί με το μητρικό ένστικτο στα ποντίκια για τη συλλογή των απορριμμάτων τους.
Η μελέτη βρήκε επίσης γονίδια που σχετίζονται με την καρδιά, το πεπτικό σύστημα και άλλα μέρη της φυσιολογίας των σκύλων, καθώς και πολλά κομμάτια DNA που είναι ανενεργά ή μη κωδικοποιητικά ή «άχρηστο DNA». Ενώ ορισμένα από αυτά τα γονίδια βρέθηκαν πιο συχνά σε ορισμένες γενεαλογικές γενεές από ό,τι σε άλλες, η έρευνα δεν αποδεικνύει άμεσα τη σχέση μεταξύ συγκεκριμένων τμημάτων DNA και ορισμένων συμπεριφορών, δήλωσε η Καθλιν Μόρολ, ερευνήτρια γονιδιωματικής στο Πανεπιστήμιο της Μασαχουσέτης.
Νωρίτερα αυτό το έτος, η Μόρολ συνέγραψε μια εργασία για τη γενετική σκύλων που βρήκε επίσης κοινές συμπεριφορές σε μεγάλες ομάδες ράτσας σκύλων. Δείχνοντας ότι πολύ λίγα χαρακτηριστικά είναι συγκεκριμένα για τη ράτσα, η εργασία της κατέρριψε πολλά από τα στερεότυπα για τις προσωπικότητες των σκύλων. Η συμπεριφορά, είπε η Μόρολ στο Live Science, προκύπτει από μια περίπλοκη αλληλεπίδραση γονιδίων και περιβάλλοντος που ακόμα δεν καταλαβαίνουμε.
“Δεν είναι τόσο απλό όπως “όλα τα ριτρίβερ έχουν ένα γονίδιο ανάκτησης” ή ότι γενικές συμπεριφορές, όπως η επιθετικότητα, είναι γενετικά ριζωμένες σε ορισμένες ράτσες”, είπε η Μόρολ. Αυτές οι μελέτες απεικονίζουν τη «γενετική πολυπλοκότητα των σκύλων».
Πηγή: livescience.com
