Σύμφωνα με τους επιστήμονες, οι μελαγχολικοί ήχοι των καμπουροφαλαινών ίσως να είναι ένας τρόπος για να εκφράσουν τη μοναξιά τους.
Ερευνητές στην Αυστραλία που παρακολούθησαν τις φάλαινες, παρατήρησαν ότι όλο και λιγότερες φάλαινες «κλαίνε» κατά την προσπάθεια αναζήτησης συντρόφου, αφού ο πληθυσμός τους έχει ξεκινήσει να σημειώνει ανοδική πορεία. «Το τραγούδι των φαλαινών είναι δυνατό και ταξιδεύει μακριά στον ωκεανό», λέει η θαλάσσια βιολόγος Ρεμπέκα Ντάνλοπ, η οποία για περισσότερα από 20 χρόνια μελετά τις φάλαινες που αναπαράγονται κοντά στον Μεγάλο Κοραλλιογενή Ύφαλο της Αυστραλίας, τον μεγαλύτερο κοραλλιογενή ύφαλο στον κόσμο.
«Γινόταν όλο και δυσκολότερο να εντοπίσουμε φάλαινες που έκλαιγαν μελαγχολικά», αναφέρει η Ρεμπέκα Ντάνλοπ, η οποία εδρεύει στο Πανεπιστήμιο του Κουίνσλαντ στο Μπρίσμπεϊν. Ωστόσο, η ίδια εξηγεί ότι όταν ήταν μικρότερος ο πληθυσμός τους, το μελαγχολικό τραγούδι τους ακουγόταν αρκετά, ενώ τώρα, που ο πληθυσμός σημείωσε αύξηση και υπάρχουν πλέον περισσότερες φάλαινες, δεν χρειάζεται να «τραγουδούν» τόσο πολύ.
Η ενασχόληση των επιστημόνων με την ακρόαση και μελέτη των περίτεχνων «τραγουδιών» των φαλαινών ξεκίνησε κατά τη δεκαετία του 1970, χάρις στα νέα υποβρύχια μικρόφωνα που αναπτύχθηκαν εκείνη την εποχή. Μόνο οι αρσενικές φάλαινες «τραγουδούν» και πιστεύεται ότι οι μελωδίες τους παίζουν ρόλο στην προσέλκυση συντρόφων και στην επιβεβαίωση της κυριαρχίας τους.
Οι καμπουροφάλαινες της Ανατολικής Αυστραλίας άρχισαν να εξαφανίζονται τη δεκαετία του 1960. Είχαν απομείνει περίπου 200 άτομα στην άγρια φύση. Παρ’ όλα αυτά, ο πληθυσμός τους εν συνεχεία αυξήθηκε σταδιακά, φθάνοντας το 2015 τα 27.000 άτομα κατά προσέγγιση, πλησιάζοντας τα επίπεδα στα οποία εκτιμάται ότι βρισκόταν ο πληθυσμός τους πριν τη φαλαινοθηρία. Συνεπεία της αυξήσεως αυτής, οι ερωτικές πρακτικές τους μεταβλήθηκαν.
Το 2004, το 20% του πληθυσμού των φαλαινών «τραγουδούσε» για να προσελκύσει συντρόφους, ενώ μία δεκαετία αργότερα το ποσοστό μειώθηκε, υποχωρώντας στο 10%, σύμφωνα με τα όσα αναφέρουν η Ντάνλοπ και οι συνεργάτες της στην ερευνητική εργασία που δημοσιεύθηκε χθες στο επιστημονικό περιοδικό Nature Communication Biology.
Σε πυκνότερους πληθυσμούς φαλαινών, ένα αρσενικό που αναζητά σύντροφο θα πρέπει να είναι σε θέση να απαντήσει στον αυξημένο ανταγωνισμό. Για να το πετύχει αυτό, χρησιμοποιεί το «τραγούδι» του, το οποίο, πέραν της προσέλκυσης θηλυκών φαλαινών, μπορεί επίσης να αποτρέψει άλλους εν δυνάμει μνηστήρες, εξηγούν οι επιστήμονες. Ο Μπόρις Γουόρμ, θαλάσσιος βιολόγος από το Πανεπιστήμιο Νταλχάουζι στον Καναδά, ο οποίος ωστόσο δε συμμετείχε στη μελέτη, αναφέρει ότι καθώς οι πληθυσμοί των φαλαινών ανακάμπτουν, η συμπεριφορά τους αλλάζει, διότι έχουν πλέον διαφορετικούς περιορισμούς.
Πολλές καμπουροφάλαινες γοητεύουν με τον συνδυασμό «τραγουδιού» και σωματικής κίνησης που χρησιμοποιούν, αναφέρουν οι Αυστραλοί ερευνητές, αλλά οι ίδιοι σημειώνουν ότι οι θάλασσες εξακολουθούν να είναι θορυβώδεις, γεγονός που διατηρεί σε υψηλά επίπεδα τη δυσκολία επικοινωνίας μεταξύ των κητωδών.
Ο Σάιμον Ίνγκραμ, θαλάσσιος βιολόγος από το Πανεπιστήμιο του Πλίμουθ στη νοτιοδυτική Αγγλία, αν και δεν συμμετείχε στη μελέτη, σημείωσε ότι ενώ οι καμπουροφάλαινες πρέπει να «τραγουδούσαν» πολύ πριν η φαλαινοθηρία πλήξει τον πληθυσμό τους, η νέα μελέτη υπογραμμίζει πόσο σημαντικά ήταν τα περίτεχνα και όμορφα «τραγούδια» τους για την επιβίωση και την ανάρρωσή τους. «Σαφώς το τραγούδι έγινε απίστευτα πολύτιμο όταν ο πληθυσμός τους ήταν πολύ χαμηλός», είπε.
Πηγή: Associated Press
