Ο μεξικανικός στρατός διαθέτει ένα «σχολείο» κουταβιών, το οποίο απαρτίζεται από εκατοντάδες σκύλους που θα εκπαιδευτούν, προκειμένου να είναι σε θέση να συμμετέχουν σε επιχειρήσεις διάσωσης, καθώς και να ανιχνεύουν παράνομες ουσίες.
Η συμβολή των επιχειρησιακών σκύλων στο έργο του μεξικανικού στρατού είναι μεγάλη, και σε αρκετές περιπτώσεις καθοριστική, αν και συνήθως κανείς δεν μιλά για αυτούς. Το πιο σύνηθες είναι να εκπληρώνουν το έργο τους και να παραμένουν οι αφανείς ήρωες πολλών εκ των αποστολών που το σώμα καλείται να φέρει εις πέρας. Οι αποστολές αυτές δε, δεν περιορίζονται μόνο εντός των συνόρων του Μεξικού. Η εκπαίδευση αυτών των σκύλων, χωρίς την οποία δεν θα μπορούσαν να γίνουν ήρωες, ανεξαρτήτως του εάν εμείς μαθαίνουμε για το έργο τους ή όχι, είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής τους και ξεκινά από πολύ μικρή ηλικία, περίπου έναν μήνα αφότου έρθουν στη ζωή. Και, φυσικά, όλα ανεξαιρέτως διδάσκονται στο πλαίσιο ενός παιχνιδιού.
Στη μέση μιας στρατιωτικής βάσης, λίγο έξω από την Πόλη του Μεξικού, ένας συνταγματάρχης του στρατού διευθύνει αυτό που ο ίδιος αποκαλεί «νηπιαγωγείο για σκύλους». Τα κουτάβια που μια μέρα θα γίνουν σκύλοι διάσωσης ή σκύλοι ανίχνευσης ναρκωτικών ή εκρηκτικών, λαμβάνουν τη βασική τους εκπαίδευση σ’ αυτό ακριβώς το μέρος, που φέρει την ονομασία Κέντρο Παραγωγής Σκύλων της Πολεμικής Αεροπορίας του Μεξικού. Τα κουτάβια γεννιούνται και περνούν τους πρώτους τέσσερις μήνες της ζωής τους σε αυτές τις εγκαταστάσεις, προτού σταλούν σε στρατιωτικές μονάδες ανά τη χώρα για να λάβουν πιο εξειδικευμένη εκπαίδευση. Το εν λόγω κέντρο ιδρύθηκε το 1998 και στο παρελθόν παρήγαγε ράτσες όπως Γερμανικούς Ποιμενικούς και Ροτβάιλερ. Σήμερα, εκτρέφει αποκλειστικά βελγικά Μαλινουά – περίπου 300 ετησίως.
«Είναι πολύ έξυπνος σκύλος, είναι ένας σκύλος με μεγάλη αντοχή, πολύ ανθεκτικός στις ασθένειες», εξηγεί ο συνταγματάρχης ο Αλεχάντρο Καμάτσο Ιμπάρα, κτηνίατρος και διευθυντής του κέντρου. Πρόκειται για τη μοναδική τέτοιου είδους μονάδα του μεξικανικού στρατού. Ο Καμάτσο πιστεύει ότι θα μπορούσε να είναι η μεγαλύτερη στη Λατινική Αμερική. Όπως μπορεί εύκολα να φανταστεί κανείς, τις εγκαταστάσεις κατακλύζουν οι ήχοι των νεογέννητων σκύλων και τα υψίφωνα γαυγίσματα των κουταβιών, δημιουργώντας ένα ιδιαίτερο κλίμα, πολύ διαφορετικό από εκείνο που συνήθως επικρατεί σε έναν χώρο όπου κυκλοφορούν στρατιώτες.
Αυτήν την περίοδο, τα μέτρα προστασίας είναι αυξημένα, εξαιτίας μιας πρόσφατης επιδημίας παρβοϊού των σκύλων που έκανε ορισμένα από τα κουτάβια να αρρωστήσουν. Οι επισκέπτες περνούν διαδικασία απολύμανσης, καθαρίζοντας ακόμη και τις σόλες των παπουτσιών τους, προκειμένου να πλησιάσουν τα κουτάβια. Αλλά ακόμα κι έτσι, μόνο το στρατιωτικό προσωπικό μπορεί να τα αγγίξει. Για να πλησιάσει κανείς, θα πρέπει να φοράει προστατευτική μάσκα, αλλά και πάλι, δεν μπορεί να ακουμπήσει τα κουτάβια, ούτε για να τα χαϊδέψει. Η ασφάλεια των κουταβιών αποτελεί προτεραιότητα για τους ανθρώπους που τα φροντίζουν και είναι πραγματικά αυστηροί στην τήρηση όλων των μέτρων που αποβλέπουν σ’ αυτό.
Πώς ξεκινά η εκπαίδευση
«Αρχίζουμε να παίζουμε με το σκυλί», δήλωσε ο Καμάτσο. Η ιδέα είναι να τα προσελκύουμε σε αντικείμενα που οι εκπαιδευτές αποκαλούν “ελκυστές” – όπως μια μπάλα ή ένα πανί- και τα κουτάβια καλούνται να τα πιάσουν. Κάθε φορά που κρατάει το “θήραμά” του, ανταμείβεται, ακούει επαίνους και σταδιακά μαθαίνει να κυνηγάει αυτό το θήραμα, τον ελκυστή», προσέθεσε ο συνταγματάρχης. Σε αντίθεση με αυτό που οι περισσότεροι κηδεμόνες σκύλων έχουν στο μυαλό τους ως εκπαίδευση, κατά την οποία τα κουτάβια λαμβάνουν λιχουδιές ως ανταμοιβή, στον στρατό το μόνο βραβείο για τη συνεργασία τους με τους εκπαιδευτές και την υπακοή σε αυτούς είναι ένα χάδι και κάποιος έπαινος.
Σε ένα συγκεκριμένο χώρο του στρατοπέδου υπάρχει ένας δρόμος με διάφορα εμπόδια, όπως πέτρες, ένα τούνελ και ένα τμήμα με άδεια πλαστικά μπουκάλια όπου μπορεί να σκαρφαλώσει κάποιος, μια σκάλα και διάφορα λάστιχα. Ο στρατιώτης που αναλαμβάνει την εκπαίδευση κάνει νόημα στα σκυλάκια με ένα κουρέλι που πρέπει να πιάσουν. Και τότε είναι που τα καφέ κουτάβια με τις μαύρες μουσούδες αρχίζουν να τρέχουν μέσα στο μονοπάτι, πηδώντας πάνω από τους βράχους και διασχίζοντας τα εμπόδια. Κάποιο παίρνει το προβάδισμα και τα άλλο προσπαθεί να το περάσει πάνω από τα πλαστικά μπουκάλια. Τελικά, και τα δύο καταφέρνουν να δαγκώσουν το κουρέλι που κρατάει ο στρατιώτης. «Πολύ, πολύ καλά, γιοι μου! Πολύ καλά, αγόρια», επαναλαμβάνει εκείνος, ενώ σέρνει τα κουτάβια όσο εκείνα εξακολουθούν να κρατούν το πανί με τα σαγόνια τους.
Ο Καμάτσο εξηγεί ότι τα κουτάβια αρχικά διακρίνονται μεταξύ τους με έναν αριθμό έως ότου γίνουν τριών μηνών, οπότε τους δίνεται ένα κανονικό όνομα. Κάθε χρόνο, το κέντρο δίνει ονόματα σύμφωνα με ένα μόνο γράμμα του αλφαβήτου. Για το 2023, το γράμμα αυτό είναι το «φ». Επομένως, το μόνο που γνωρίζουμε προς το παρόν για ένα κουτάβι που γεννήθηκε φέτος και που αύριο-μεθαύριο θα σώσει την κατάσταση και θα γίνει ήρωας, είναι πως το όνομά του θα ξεκινάει από «φ»! Ελπίζουμε, ωστόσο, πως όταν έρθει αυτή η μέρα ο κόσμος θα ενδιαφερθεί και θα του δοθεί η ευκαιρία να μάθει πολύ περισσότερα για αυτούς τους αξιολάτρευτους, πανέξυπνους και πειθαρχημένους επιχειρησιακούς σκύλους, κι από αφανείς ήρωες, να γίνουν οι ήρωες που επιτέλους λαμβάνουν αυτό που πραγματικά τους αξίζει!
Με πληροφορίες από Associated Press
