Πρόκειται για έναν θηλυκό γορίλα, ονόματι Μπούα Νόι, που ζει φυλακισμένος στο κελί ενός ζωολογικού κήπου της Μπανγκόκ για περισσότερο από τρεις δεκαετίες.
Στα ταϊλανδέζικα Μπούα Νόι σημαίνει Μικρός Λωτός, ίσως επειδή το μέγεθός της ήταν τέτοιο όταν γεννήθηκε που την παρομοίαζαν με ένα φρούτο που «εξαφανίζεται» με μια χαψιά. Αυτό είναι, λοιπόν, και το όνομα του πιο μοναχικού γορίλα στον πλανήτη. Η Μπούα Νόι είναι πλέον γερασμένη, αφού το είδος της έχει μια μέση διάρκεια ζωής 40 ετών. Αλλά στη διάρκεια της ζωής της, οι συνθήκες δεν ήταν πάντα όμοιες με τις σημερινές ή έστω η ίδια δεν τις αντιλαμβανόταν έτσι, αφού μόνο τώρα γίνεται αισθητή η πίεση του γήρατος και του χρόνου, πράγματα που κανείς -ούτε άνθρωπος, ούτε και γορίλας- μπορεί να υπερνικήσει.
«Στο κελί 33» ή 33 χρόνια στο κελί;
Δυστυχώς, το δεύτερο. Την παραμικρή σημασία δεν έχει ο αριθμός του κελιού, αλλά το τι σημαίνει για 33 συναπτά έτη να στερείσαι την ελευθερία σου είναι κάτι που μόνο «ασφυξία» και πόνο προκαλεί, ακόμη κι ως μια απλή σκέψη. Δε χρειάζεται να το βιώσεις για να αντιληφθείς την καταπίεση.
Το ιταλικό μέσο Corriere della Sera είναι ένα από τα δεκάδες διεθνή μέσα που έστρεψαν λίγο τους προβολείς τους στο κελί της Μπούα Νόι. Έγραψε μια εισαγωγή εμπνευσμένη από τον μάλλον επαναστατικό «Γορίλα» του Ζορζ Μπρασένς, τον οποίο είχε αποδώσει και στα ιταλικά ο γενοβέζος βάρδος Φαμπρίτσο ΝτεΑντρέ.
Η Μπούα Νόι είναι, φυσικά, μελαγχολική. Αν καταλάβαινε γαλλικά και ιταλικά, θα χαμογελούσε με το αντιεξουσιαστικό τραγούδι μιας αλησμόνητης εποχής. Η δική της φυλακή βρίσκεται στην ταράτσα ενός εμπορικού κέντρου στην Μπανγκόκ, εκεί ψηλά στον έβδομο όροφο, όπου λειτουργεί ο ιδιωτικός «ζωολογικός κήπος» Pata. Το κελί της είναι τσιμεντένιο, καγκελωτό, και παραέξω υπάρχει και υαλοπίνακας. Μέσα στο κελί ζει μόνη και έχει να δει λιακάδα και φεγγαρόφωτο 30 χρόνια, από το 1992 που την έφεραν, γοριλάκι τότε, από έναν γερμανικό ζωολογικό κήπο. Ένας κανονικός κατάδικος.
Τον καιρό που ήταν ακόμη γοριλάκι, η Μπούα Νόι είχε γνωρίσει τη λιακάδα, είχε γνωρίσει και την αστροφεγγιά. Τώρα όμως είναι διαφορετικά. Πολλοί ακτιβιστές, μεταξύ των οποίων και διάσημες προσωπικότητες όπως η 72χρονη «θεά της ποπ» Σερ και η Τζίλιαν Άντερσον, έχουν κινητοποιηθεί για την απελευθέρωσή της. Οι ιδιοκτήτες της, όμως, έχουν διαφορετική άποψη και αρνούνται πεισματικά να ικανοποιήσουν οποιαδήποτε άποψη θέλει τη Μπούα Νόι ελεύθερη. Ακόμη και οι εκκλήσεις των αστέρων του Χόλιγουντ απέτυχαν.
Η πεισματική άρνηση των ιδιοκτητών
Η ιδιοκτησία του ζώου ανήκει σε μία οικογένεια που δεν πτοείται από τίποτα, ούτε από τον νέο ταϊλανδέζικο νόμο περί δικαιωμάτων των ζώων, ούτε από τις εκκλήσεις πασίγνωστων προσωπικοτήτων, ούτε από άλλους ακτιβιστές ή το γενικό κοινό, ούτε καν από το κράτος. Επικήρυξε, μάλιστα, με 2.500 ευρώ κάποιους που τόλμησαν να γράψουν συνθήματα για τη Μπούα Νόι και την απελευθέρωσή της στους τοίχους του εμπορικού κέντρου.
Και το πείσμα δε σταματά εδώ. Η οικογένεια είχε απορρίψει ακόμη και πρόταση αγοράς του γορίλα, ύψους 800.000 ευρώ (29.319.251,75 μπατ Ταϊλάνδης), η οποία προερχόταν από το κράτος. Για τη μεταφορά της Μπούα Νόι σε δημόσιο πάρκο άγριας ζωής, ούτε λόγος. Η οικογένεια διατείνεται δε, ότι το ζώο καλοπερνάει στο κελί του, ενώ στοχοποιεί κι εκείνους που αποκαλεί «ξένους τουρίστες» για τη δημοσιότητα που έχει λάβει το όλο ζήτημα.
Στην Ταϊλάνδη, οι στήλες των τοπικών εφημερίδων έχουν επαναφέρει το θέμα στο προσκήνιο, με την πλειοψηφία τους να αναφέρονται στη Μπούα Νόι ως «το πιο μοναχικό πρωτεύον θηλαστικό στον κόσμο».
Το θλιβερό σκηνικό μιας φυλακισμένης φύσης
Ο πόνος της καταπίεσης δεν περιορίζεται από το άψυχο τσιμέντο του κελιού της. Παντού γύρω της, απλώνεται ένα σκηνικό «ζοφερό», δυσοίωνο και ολοκληρωτικά άδικο. Ένα τοπίο όπου η «καταδικασμένη» φύση παραπαίει θλιβερά, επιδιώκοντας -χωρίς καμία επιτυχία- να απελευθερωθεί από τα δεσμά της φυλακής και της αιχμαλωσίας. Παραμελημένες κατσίκες, μακάκοι, πτηνά, ουρακοτάγκοι είναι ορισμένα από τα ζώα που υποφέρουν σιωπηλά μαζί με τη Μπούα Νόι.
Ή ίδια ήταν μόλις τριών ετών όταν έφτασε στην -όπως φαίνεται παντοτινή- φυλακή της. Αν ήταν ελεύθερη στη φύση, τα 40 χρόνια που κατά μέσο όρο ζει ένας γορίλας θα τα αξιοποιούσε περνώντας το χρόνο της με άτομα του είδους της, μέσα σε μικρές κοινωνίες, όπου θα βοηθούσε και θα την βοηθούσαν. Κι όταν αρρώσταινε, οι υπόλοιποι γορίλες θα αναλάμβαναν να την κρατήσουν στη ζωή με όποιον τρόπο μπορούσαν.
Αλληλοστήριξη και αλληλεγγύη αυτό το ζώο δε γνώρισε ποτέ. Και δυστυχώς, είναι σε θέση να το ξέρει, να το νιώθει και να πονά. Αυτό που μάλλον, όμως, δεν ξέρει, είναι ότι η αδικία που νιώθει συναντάται σε πολλά σημεία του πλανήτη. Σε αυτήν την κατάσταση βρίσκονται πολλά ζώα, που ποτέ όμως το ένα δεν θα έχει την τύχη να γνωρίσει το άλλο και να επικοινωνήσει για να μοιραστεί τα βάσανά του.
Τις ελπίδες για μια επιτυχημένη προσπάθεια απελευθέρωσης του ζώου «έπνιξαν» οι τελευταίες δηλώσεις των ιδιοκτητών που ευθύνονται για τις συνθήκες ζωής του: «Κανένας πολίτης σε καμία χώρα του κόσμου δεν έχει επιτεθεί στη χώρα του επειδή κατέχει γορίλες. Έρχονται όμως να το κάνουν στην Ταϊλάνδη. Ο γορίλας έχει φροντιστεί καλά σε όλη του τη ζωή, κοστίζοντάς μας περισσότερα από όσα μας έβγαλε. Αλλά το να την απελευθερώσουμε, ακόμη και για να εξοικονομήσουμε χρήματα, αποκλείεται».
Πηγή: Corriere Della Sera
